Ravello

"Abandon entoure abandon..."

"That's how, on the corniche road, the drive to Amalfi - and, higher and beyond, the road to Ravello - feels, climbing and curling in upon itself, fragrant, serpentine, Saracen, sunlit, kaleidoscopic, "so beautiful," Gide wrote, "that I had no desire to see anything more beautiful on earth" - intimate curves, deep gorges, bare mountains, soft, soft green hills into which are folded white villages naked to the sun and held safe in velvet green embrace, bleached rock houses carved from cliffs on sandy coves; below, the motherly expanse of the sea. A world of voluptuary sweetness"

Barbara Grizzuti Harrison, Italian days

Misplaatst

De belachelijkheid, onbeduidendheid, onhandigheid en lelijkheid van mensen is vaak het meest zichtbaar als ze niet thuis zijn. Met 'niet thuis' bedoel ik dan niet in hun eigen land. Het knauwerige Amerikaanse accent klinkt nog afschuwelijker in combinatie met de imposante Amalfitaanse bergen tegen het mistblauwe water en de met citroenen beladen bomen. Hetzelfde geldt voor het vulgaire boerse Napolitaans in het van Gogh museum in Amsterdam of in een chique restaurant in Milaan. Hoe belachelijk ik er zelf uitzie en klink kan ik niet raden maar ik troost me met de gedachte dat x in ieder geval overal past, met zijn ontwapenende glimlach en de manier waarop hij, vriendelijk doch overtuigd van wat hij wil, met zijn handen praat.

Ravello is prachtig, zoals me al was voorspeld door Brabara Grizzuti Harrison, de Amerikaanse schrijfster die opgroeide als dochter van een Jehova getuige in Brooklyn. In "Italian Days" beschrijft ze Ravello prachtig en laat haar dochter Anna verzuchten dat het de mooiste plek op de wereld is. Ik denk dat ze het zelf niet gezegd zou hebben omdat ze het, net als ik, nooit zeker geweten zou hebben. De onzekerheid van het soort dat ik haar (vast onterecht omdat ik haar nog nooit gezien heb en dat zal ook nooit meer gebeuren want ze is overleden) toeschrijf betekent een eeuwige honger naar meer gecombineerd met een capaciteit om intens te genieten van dezelfde plek die je de volgende dag met dezelfde intensiteit zou kunnen haten, om een andere maar ook om precies dezelfde reden. Over iets met overtuiging zeggen dat het de mooiste plek op aarde of de mooiste dag van je leven is impliceert dat je gelooft dat je nooit meer iets mooiers zult zien of zal meemaken, hetgeen compleet onacceptabel zou zijn.

Terugkeren naar een plek die je jaren geleden met je hele ziel aanbeden hebt met de verwachting dat je dit nog eens zal ervaren, met de verwachting dat je de plek met dezelfde ogen zal bekijken, is wat mij betreft een illusie.

(LB, June 2003, Ravello, Italy)