A night on the town

A night on the town, somewhere in September
(of: Een Paar tips om het Amsterdamse Nachtleven zonder kleerscheuren te overleven)


Ik ga in een hoekje zitten. De tafeltjes zijn nat van het bier en het ruikt er naar hasj. Omdat ik alleen ben kan ik niks anders doen dan maar weer een sigaret opsteken. Terwijl ik ongewild een bierviltje verkruimel met mijn rechterhand, bekijk ik de ruimte en vooral de mensen in de ruimte. Kijk hoe iedereen zich hier thuis lijkt te voelen, in deze bar. Iedereen hoort ook bij tenminste twee anderen, als je de twee zielige mannetjes aan de bar niet meerekent. En mij. Ik ken hier mensen, ze zullen later wel komen en ook al komen ze niet, binnen de kortste keren heb je een gesprek. Gesprekken beginnen altijd via een vuurtje, of een "wat kijk je boos", en "wat ruik je lekker". Ik draag altijd parfums die niemand anders heeft, parfums die niet in Nederland verkrijgbaar zijn en die mijn ex vriend zeker zou vinden stinken. Mijn ex vriend vond bijna alle parfums stinken...

Als ik naar 'Sex and the City' keek, vroeger, geloofde ik niet dat het zo makkelijk was maar het is echt zo: Als je wil kan je in Amsterdam, net zo goed als in New York, iedere avond een andere vent mee naar huis nemen. Ik vermoed dat je er, als je het zou doen, een behoorlijk rotgevoel aan over zou houden maar stel dat het een opdracht was. Ik bedoel, een soort column, ja, net zoals in SATC maar dan echter. In mijn column zou er naast cocktails en wijn bijvoorbeeld evenveel bier geschonken worden, meer bier zelfs, want bier is goedkoper en drinkt zo makkelijk weg. Als je nerveus genoeg bent, niet teveel eet en genoeg rookt krijg je er ook geen bierbuik van.

Terug naar de bar. Vanavond is hij er weer en hij ziet er heel gewoon uit. Ben ik de enige die ziet dat hij alleen maar denkt dat hij sex appeal heeft? Hmmmm, volgens mij wel want er draaien minstens drie vrouwen om hem heen! De DJ draait iets wat Latino klinkt en drie colombianen beginnen te schreeuwen alsof ze even terug in hun stoffige straatjes zijn. Ik kijk alleen naar hen en denk aan Iquitos, Peru. We zitten in een kamer met drie Peruanen, een Nederlandse vrouw en haar gerimpelde gekke tante. We zingen bij het getokkel van een gitaar. Ik kan me de titel van de song niet meer herinneren en dat irriteert me. De kamer was gelig door de kleur van de muren en het zwakke lamplicht. Ik zong en was gelukkig en mijn ex man (toen nog vriend) lachte vrolijk naar me. Hoeveel liefdes moet je in je leven doorstaan voordat je de ware tegenkomt? Of is de ware een combinatie van alle mannen die je ooit hebt liefgehad? Na elke man wil je net weer iets meer van het ene en iets minder van het andere....

"Ben je wel wakker?" Ik word inderdaad als het ware wakker, weg uit Iquitos, terug in de wereld van vals en hard gelach en geveinsde vreugde. Hij zegt meestal maar drie zinnen per avond tegen me en praat voor de rest met veel mensen. Drie zinnen en nog veel meer plagerige blikken en ik weet dat hij me wil.... Maar het mag niet te makkelijk gaan want anders is het niet spannend meer. En ondertussen kijkt die ander op van wat hij aan het doen is – scratchen, weet ik veel – en verbijt zich. Zijn bedoelingen zijn eervol maar hij krijgt niet wat hij wil. Alleen een man die me aankan krijgt mij, misschien. Maar wie kan me aan?

"Nee hoor, ik ben wakker, ik zat te denken aan een plek waar ik lang geleden een mooie avond had." Een eigenwijze glimlach van mij, een zelfgenoegzame glimlach van hem. Einde conversatie. Toen ik een paar uurtjes terug nog thuis op de bank zat te schrijven wist ik nog niet dat ik zou gaan. Het is niet zo moeilijk om naar boven, naar de spiegel, te gaan en me op te tutten. Het is ook niet moeilijk om de deur open te doen en de straat op te gaan maar het is wel een beetje moeilijk om daar naar binnen te gaan en niet te weten wat me te wachten staat. Toch kan je gewoon aan de bar gaan zitten en met zelfverzekerd gezicht een biertje bestellen en een sigaret opsteken. "Je hebt een soort elan over je," zei een van de mannen – of moet ik zeggen jongens – die daar rondlopen. Ik ben een nieuwe aanwinst en men begrijpt niet helemaal waar ik precies vandaan kom maar als het gezellig is dan word ik gewoon geaccepteerd.

In de spiegel tegenover de bar zie ik twee grote, dramatisch kijkende blauwe ogen. Zien anderen me ook zo? Ik zit niet meer in een hoekje maar aan de bar. Naast me zit een lange kerel die praat over zijn werk. Vraag een kerel naar zijn werk en je hoeft een half uur lang alleen maar te glimlachen en te knikken. En geloof me, daarna zijn ze in staat om te zeggen dat ze het leuk vonden om met je gepraat te hebben! Mannen... Soms werp ik een steelse blik op hem en hij kijkt altijd terug. Pesterig, zo van "wat wil je nou, meisje, je wil geneukt worden hè?" "Eh, nee, niet door jou!"

Is dit mijn leven? Neh, het is een stukje van mijn leven waar ik het een en ander van leer. Hoe was het ook alweer? Oh ja, ik zit in de Matrix maar ik ben een spion. Ik infiltreer in de Matrix om te weten te komen hoe hij werkt, wie de marionetten zijn en wie de poppenspeler. Ik ben een marionet en de poppenspeler, de rollen wisselen. Wat zal er vanavond gebeuren? Er zijn mensen hier die langzaam wakker worden, bij elk biertje dat ze drinken. Hoe meer bier ze in hun lijf hebben hoe meer ze gaan bewegen en lachen en met hun armen zwaaien. Ikzelf word er minder nerveus van, beweeg iets soepeler, maar lach nog steeds alleen als iets echt grappig is of op eigen commando. Zo is mijn lach soms echt en soms nep. Er is een jongen op mijn werk die zegt dat als ik lach het lijkt alsof er een zonnestraal binnenkomt. Het is een Duitser, een romantische, want dat soort dingen zeiden ze geloof ik alleen in de negentiende eeuw. Ik lach als hij dat zegt, en die lach is echt.

Een goede tip met betrekking tot flirts en het Amsterdamse nachtleven is trouwens om kunstenaars en andere creativelingen niet al te serieus te nemen. Zoals ze zelf heel parmantig zeggen: "Wij kunstenaars moeten niet gehinderd worden door enig verantwoordelijkheidsgevoel." Luister daar goed naar, echt, en interpreteer het niet als 'rode kruis opdracht'. Het probleem van de meeste vrouwen is dat ze zichzelf als een soort moeder Theresa zien ("ik zal hem helpen zijn betere zelf te vinden"). Daarbij wordt vaak vergeten dat velen hen hierin voorgingen en waarom zou juist jij er wel in slagen?

Oh, en complimenten!

Mannen kunnen heel genereus en origineel zijn in het ter plekke bedenken van complimenten en het is een kunst om deze met flair en een korreltje zout te accepteren. "Jij bent anders dan andere vrouwen" betekent eigenlijk "Vertel me met wat voor soort compliment ik jou in bed kan krijgen want het is me nog niet helemaal duidelijk." Dan heb je ook nog "Je bent intelligent" hetgeen betekent: "Je bent waarschijnlijk dom genoeg om te denken dat ik ook voor je brains ga, maar natuurlijk gaat het me om je body." De meest succesvolle complimenten gaan gepaard met peinzende blik, natuurlijk, zodat het lijkt alsof ze je heel goed observeren en er verbaasd over zijn hoe anders en intelligent je eigenlijk bent.

Ik weet het, dit klinkt allemaal erg deprimerend maar het is echt waar. Je bent nooit te oud om te leren, zullen we maar zeggen.

(LB)