Tempt not a desperate man!

Romeo: "Is love a tender thing? It is too rough, too rude, too boisterous, and it pricks like thorn."
Mercutio: "If love be rough with you, be rough with love. Prick love for pricking and you beat love down. "


Romeo: "O, wilt thou leave me so unsatisfied?"
Juliet: "What satisfaction canst thou have tonight?"
Romeo: "The exchange of thy love's faithful vow for mine. "
Juliet: "I gave thee mine before thou didst request it!"


Romeo: "I dreamt a dream tonight."
Mercutio: "And so did I."
Romeo: "And what was yours?"
Mercutio: "That dreamers often lie."


Romeo and Juliet, William Shakespeare



A une passante

La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet ;
Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son oeil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.
Un éclair... puis la nuit ! - Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité ?
Ailleurs, bien loin d'ici ! trop tard ! jamais peut-être !
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais !

Charles Baudelaire



"Suppose nothing happens to you.
Suppose you lived out your whole life and nothing happens you never meet anybody you never become anything and finally you die in one of those New York deaths which nobody notices for two weeks until the smell drifts into the hallway."

When Harry met Sally

Passie

"Er zijn momenten waarop het in het menselijk hart geen nacht meer is maar ook nog geen dag, wanneer de wilde beesten te voorschijn kruipen uit de geheime sluipholen van de ziel, wanneer in ons hart een drift zich roert en tot een beweging van onze hand wordt, een drift die we jarenlang vergeefs hebben trachten te beschaven en te temmen, soms lange, lange jaren...En alles is vergeefs geweest, hopeloos hebben wij de ware betekenis van onze drift voor onszelf ontkend: de werkelijke inhoud ervan is sterker gebleken dan onze wil, hij is massief gebleven en niet gesmolten. Op de bodem van elke menselijke relatie ligt een of andere tastbare stof, en alle argumenten en handige trucs te spijt, deze werkelijkheid verandert niet."


"... en als een menselijke ziel eenmaal vervuld is van een gevoel, een passie, dan is ergens in dat vuur naast het enthousiasme ook de rook en de gloed van wraaklust aanwezig...want hartstocht gebruikt niet de argumenten van het verstand. Voor iemand met passie is het volkomen onverschillig wat hij van de de ander krijgt, hij wil zichzelf totaal uitdrukken, zijn wil overbrengen, zelfs als hij er niets anders voor terugkrijgt dan zachtaardige gevoelens, beleefdheid, vriendschap of geduld. Elke grote passie is hopeloos, anders is het geen passie maar een compromis, een verstandelijke overeenkomst, een koehandel van lauwwarme belangen. Jij haatte me, en haat is een even sterke band als liefde. Waarom haatte je me? Ik heb tijd gehad, ik heb geprobeerd om dat gevoel te begrijpen. Je nam nooit geld of geschenken van me aan, je liet niet toe dat deze vriendschap een broederschap werd, en als ik in die tijd niet te jong was geweest, dan had ik moeten weten dat dit een teken aan de wand was. Wie geen stukjes accepteert, wil waarschijnlijk alles, het geheel. "


"Maar diep in je hart was er een angstig, krampachtig gevoel: het verlangen om anders te zijn dan je was. Dat is de grootste plaag waarmee het noodlot een mens kan treffen. Het verlangen om anders te zijn dan wie of wat we zijn is het pijnlijkste verlangen dat in een mensenhart kan gloeien. Want het leven is niet te verdragen, tenzij in de wetenschap dat we berusten in alles wat we voor onszelf en de wereld betekenen...(..) We moeten het verdragen, dat is het geheim."


"De mens doet het ook zelf, wat hem overkomt. Hij maakt datgene wat er moet gebeuren, roept het naar zich toe en laat het niet los. Zo is de mens. Hij doet het ook als hij meteen vanaf het allereerste ogenblik weet dat het fataal is wat hij doet. Ze houden elkaar vast, de mens en zijn lot, ze roepen elkaar op en scheppen elkaar. Het is niet waar dat het noodlot ons leven blind binnentreedt. Nee. Het noodlot komt door de deur naar binnen, de we zelf geopend hebben, terwijl we het noodlot beleefd voor hebben laten gaan."


"Ik zou graag willen weten wat jouw mening hierover is. Denk jij ook dat het leven geen andere zin heeft dan de passie, die op een dag ons hart, onze ziel en ons lichaam doordringt, en dan eeuwig blijft branden, tot de dood? Wat er intussen ook gebeurt? En dat we, als we dat hebben beleefd, niet voor niets geleefd hebben? Is passie zo diep, zo wreed, zo groots, zo onmenselijk? En geldt zij misschien niet eens voor een persoon, maar voor het verlangen zelf? Dat is de vraag. Of geldt zij toch voor een persoon, eeuwig en altijd voor die ene geheimzinnige persoon, die goed kan zijn of slecht, want de intensiteit van de passie hangt niet af van de daden en eigenschappen van het object van onze passie? Geef antwoord, als je kunt, " zegt hij luider, op dwingende toon.
"Waarom vraag je het aan mij?" zegt de ander rustig.
"Je weet dat het zo is."


Sandor Marai, Gloed

The way to succeed is to double your failure rate

"You have your brush and colours. You paint paradise, then in you go."

Kazantzakis




De sprookjesschrijver

Ik ken een man die verhaaltjes verzint en ' s morgens al heel in de vroegte begint.
Hij schrijft over heksen en elfen en feeën van kwart over zessen tot 's middags bij tweeën.

Hij schrijft over prinsen en over prinsessen van kwart over tweeën tot s avonds bij zessen.
Dan slaapt hij en 's morgens begint hij weer vroeg. Hij heeft aan een inktpotje lang niet genoeg.

Hij heeft in zijn tuin dus een vijver vol inkt, een vijver door donkere struiken omringd,
en altijd, wanneer hij moet denken, die schrijver, dan doopt hij zijn kroontjespen weer in de vijver.

Hij heeft nu al tienduizend sprookjes verzonnen en is weer pas aan een ander begonnen.
En als hij daar zit tot het eind van zijn leven, misschien is die vijver dan leeggeschreven.

Annie M.G. Schmidt, Uit: Een visje bij de thee





"I have been through some terrible things in my life, some of which actually happened!"

Mark Twain

Liedje

Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het vernietigendste
dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.

Lieg niet over liefde
iets dat je voelt of iets
dat je zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.

Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet
en dat is nog gevaarlijker.

Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper

Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.

Judith Herzberg Uit: Dagrest

The Kid: "So, as just a guy who gave another guy a sandwich, you have any philosophical tips or anything, for a guy on a-kind of- road trip?"

Don Johnston: "You asking me?"

The Kid: "Yeah."

Don Johnston: "Well, the past is gone, I know that. The future isn't here yet, whatever it's going to be. So, all there is, is this. The present. That's it."

(Broken Flowers, Jim Jarmusch, 2005)

The more things change, the more they stay the same

Variation On The Word Sleep

I would like to watch you sleeping,
which may not happen.
I would like to watch you,
sleeping. I would like to sleep
with you, to enter
your sleep as its smooth dark wave
slides over my head

and walk with you through that lucent
wavering forest of bluegreen leaves
with its watery sun & three moons
towards the cave where you must descend,
towards your worst fear

I would like to give you the silver
branch, the small white flower, the one
word that will protect you
from the grief at the center
of your dream, from the grief
at the center I would like to follow
you up the long stairway
again & become
the boat that would row you back
carefully, a flame
in two cupped hands
to where your body lies
beside me, and as you enter
it as easily as breathing in

I would like to be the air
that inhabits you for a moment
only. I would like to be that unnoticed
& that necessary.


Margaret Atwood



Het steegje en de winkel

Alles ziet er nog hetzelfde uit. Er is een steegje waarvan de ingang half verborgen wordt door de schaduw van het grote huis dat op de hoek staat. Het huis heeft gepleisterde muren en zo’n gelige kleur die je vaak in zuid Europese landen ziet. Zo’n kleur die, verwarmd door de zon, een antieke gouden gloed geeft. Terra di Siena noemen ze het geloof ik. Aan het einde van het steegje is een winkel, een kledingzaak, waar elke week nieuwe stukken lagen. Alles ziet er nog hetzelfde uit in mijn gedachten. Maar hetzelfde als wanneer?

Hoe kan het zijn dat ik precies weet hoe een plek eruit ziet maar dat ik niet weet hoe ik er moet komen of zelfs maar waar het is? Er zijn maar weinig momenten waarop ik me afvraag of ik iets echt eerder gezien heb of alleen in een droom, maar bij de gedachte aan dit steegje en die winkel is dat absoluut het geval. Een steegje en een winkel, zal je zeggen, daar is toch niets bijzonders aan? Wat ik er misschien bij moet vertellen is dat ik in de droom van dat steegje een gevoel van ontdekking en schoonheid en echtheid had, en dat ik soms droom dat ik er weer naar zoek. De dromen van ernaar zoeken zijn verward en angstig en ik vind het nooit maar als ik er zou komen dan weet ik dat het goed zal voelen.

Ik denk soms dat het in Italië is, in verband met de kleuren, maar ik weet het niet helemaal zeker. Ik kan het nergens vinden. Dit is al jaren zo. In het verleden lachte ik erom of ik knarsetandde als ik wakker werd. De laatste weken denk ik er weer aan en als de gedachte weg is en ik weer tot mezelf kom, merk ik dat mijn wenkbrauwen gefronst zijn en mijn mondhoeken naar beneden staan. Ben ik nog altijd al op zoek naar iets en heb ik het nog steeds niet gevonden? Is deze droom (die weliswaar sporadisch terugkomt maar nooit helemaal verdwijnt) alleen maar een symbool voor die zoektocht, waarbij ik altijd zonder uitzondering verdwaal?

De Indiase lamp verlicht mijn tweekamerappartement. Hier woon ik al bijna een heel jaar. Tien maanden om precies te zijn. Alles wat hier staat heb ik zelf gekozen maar ik heb niet gekozen om hier te komen. Ik ben hier naartoe gedreven door mijn eigen dolende karakter. De lamp heeft minuscule gaatjes in haar zilverkleurige kap. Door die gaatjes heen wordt het licht op een sprookjesachtige manier verspreid en maakt dat mijn woonkamertje, met een hoop fantasie en ogengeknijp, s’avonds laat op de spiegelzaal in het Amber paleis in Jodhpur, in Rajasthan lijkt. In India heb ik een nacht in de open lucht geslapen, onder een hemel boordevol sterren. S’morgens werd ik wakker gemaakt om de zonsopgang te aanschouwen en ver weg, waar de randjes van de zandduinen afstaken tegen de ochtendlucht, liepen drie kamelen. Het waren net de drie koningen die de Davidsster volgden maar de sterren waren al weg. En zo voel ik me nu. Ik volg een ster maar ik weet niet waar hij is. Ik weet niet wat ik precies volg en waarom maar ik blijf lopen in de hoop dat hij zich aan me zal openbaren. En ondertussen sluipt de tijd me voorbij, als een oud mannetje met een stok. Soms staat hij even stil om uit te puffen en kijkt hij buiten adem maar toch rustig – want de tijd heeft zijn eigen, onverstoorbare, ritme - om zich heen, haalt hij misschien even een zakdoek tevoorschijn, zo’n witte, met blauwe en bordeauxrode strepen, om zijn voorhoofd te deppen. Maar dan schuifelt hij verder en als hij aan het eind van de straat de hoek om loopt is hij weg. Dat gevoel.

(LB, April 2005)

It's worth centuries of existence

it's ours

there is always that space there
just before they get to us
that space
that fine relaxer
the breather
while say
flopping on a bed
thinking of nothing
or say
pouring a glass of water from the
spigot
while entranced by nothing

that
gentle pure
space

it's worth

centuries of
existence

say

just to scratch your neck
while looking out the window at
a bare branch

that space
there
before they get to us
ensures
that
when they do
they won't
get it all

ever.


Charles Bukowski, You get so alone at times it just makes sense



"The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes 'Awww!' "

Jack Kerouac, On the road



Jesus Quintana:
You ready to be fucked, man? I see you rolled your way into the semis. Dios mio, man. Liam and me, we're gonna fuck you up.

The Dude:
Yeah, well, you know, that's just, like, your opinion, man.

Jesus Quintana:
Let me tell you something, pendejo. You pull any of your crazy shit with us, you flash a piece out on the lanes, I'll take it away from you, stick it up your ass and pull the fucking trigger 'til it goes "click."

The Dude: Jesus.

Jesus Quintana: You said it, man. Nobody fucks with the Jesus.


The big Lebowski

Me 1: Well, it's not late but I think I will go to bed anyway...

Me 2: Why?

Me 1: Just because....I want to fall...to disappear into oblivion, that's why!

Me 2: Will you find dreams that are better than reality?

Me 1: Will you shut up?! All I know is that I am not going to find what I want here, tonight, and the next best thing is sleeping. So just take yourself off my mind and let me go!

(LB)

A night on the town

A night on the town, somewhere in September
(of: Een Paar tips om het Amsterdamse Nachtleven zonder kleerscheuren te overleven)


Ik ga in een hoekje zitten. De tafeltjes zijn nat van het bier en het ruikt er naar hasj. Omdat ik alleen ben kan ik niks anders doen dan maar weer een sigaret opsteken. Terwijl ik ongewild een bierviltje verkruimel met mijn rechterhand, bekijk ik de ruimte en vooral de mensen in de ruimte. Kijk hoe iedereen zich hier thuis lijkt te voelen, in deze bar. Iedereen hoort ook bij tenminste twee anderen, als je de twee zielige mannetjes aan de bar niet meerekent. En mij. Ik ken hier mensen, ze zullen later wel komen en ook al komen ze niet, binnen de kortste keren heb je een gesprek. Gesprekken beginnen altijd via een vuurtje, of een "wat kijk je boos", en "wat ruik je lekker". Ik draag altijd parfums die niemand anders heeft, parfums die niet in Nederland verkrijgbaar zijn en die mijn ex vriend zeker zou vinden stinken. Mijn ex vriend vond bijna alle parfums stinken...

Als ik naar 'Sex and the City' keek, vroeger, geloofde ik niet dat het zo makkelijk was maar het is echt zo: Als je wil kan je in Amsterdam, net zo goed als in New York, iedere avond een andere vent mee naar huis nemen. Ik vermoed dat je er, als je het zou doen, een behoorlijk rotgevoel aan over zou houden maar stel dat het een opdracht was. Ik bedoel, een soort column, ja, net zoals in SATC maar dan echter. In mijn column zou er naast cocktails en wijn bijvoorbeeld evenveel bier geschonken worden, meer bier zelfs, want bier is goedkoper en drinkt zo makkelijk weg. Als je nerveus genoeg bent, niet teveel eet en genoeg rookt krijg je er ook geen bierbuik van.

Terug naar de bar. Vanavond is hij er weer en hij ziet er heel gewoon uit. Ben ik de enige die ziet dat hij alleen maar denkt dat hij sex appeal heeft? Hmmmm, volgens mij wel want er draaien minstens drie vrouwen om hem heen! De DJ draait iets wat Latino klinkt en drie colombianen beginnen te schreeuwen alsof ze even terug in hun stoffige straatjes zijn. Ik kijk alleen naar hen en denk aan Iquitos, Peru. We zitten in een kamer met drie Peruanen, een Nederlandse vrouw en haar gerimpelde gekke tante. We zingen bij het getokkel van een gitaar. Ik kan me de titel van de song niet meer herinneren en dat irriteert me. De kamer was gelig door de kleur van de muren en het zwakke lamplicht. Ik zong en was gelukkig en mijn ex man (toen nog vriend) lachte vrolijk naar me. Hoeveel liefdes moet je in je leven doorstaan voordat je de ware tegenkomt? Of is de ware een combinatie van alle mannen die je ooit hebt liefgehad? Na elke man wil je net weer iets meer van het ene en iets minder van het andere....

"Ben je wel wakker?" Ik word inderdaad als het ware wakker, weg uit Iquitos, terug in de wereld van vals en hard gelach en geveinsde vreugde. Hij zegt meestal maar drie zinnen per avond tegen me en praat voor de rest met veel mensen. Drie zinnen en nog veel meer plagerige blikken en ik weet dat hij me wil.... Maar het mag niet te makkelijk gaan want anders is het niet spannend meer. En ondertussen kijkt die ander op van wat hij aan het doen is – scratchen, weet ik veel – en verbijt zich. Zijn bedoelingen zijn eervol maar hij krijgt niet wat hij wil. Alleen een man die me aankan krijgt mij, misschien. Maar wie kan me aan?

"Nee hoor, ik ben wakker, ik zat te denken aan een plek waar ik lang geleden een mooie avond had." Een eigenwijze glimlach van mij, een zelfgenoegzame glimlach van hem. Einde conversatie. Toen ik een paar uurtjes terug nog thuis op de bank zat te schrijven wist ik nog niet dat ik zou gaan. Het is niet zo moeilijk om naar boven, naar de spiegel, te gaan en me op te tutten. Het is ook niet moeilijk om de deur open te doen en de straat op te gaan maar het is wel een beetje moeilijk om daar naar binnen te gaan en niet te weten wat me te wachten staat. Toch kan je gewoon aan de bar gaan zitten en met zelfverzekerd gezicht een biertje bestellen en een sigaret opsteken. "Je hebt een soort elan over je," zei een van de mannen – of moet ik zeggen jongens – die daar rondlopen. Ik ben een nieuwe aanwinst en men begrijpt niet helemaal waar ik precies vandaan kom maar als het gezellig is dan word ik gewoon geaccepteerd.

In de spiegel tegenover de bar zie ik twee grote, dramatisch kijkende blauwe ogen. Zien anderen me ook zo? Ik zit niet meer in een hoekje maar aan de bar. Naast me zit een lange kerel die praat over zijn werk. Vraag een kerel naar zijn werk en je hoeft een half uur lang alleen maar te glimlachen en te knikken. En geloof me, daarna zijn ze in staat om te zeggen dat ze het leuk vonden om met je gepraat te hebben! Mannen... Soms werp ik een steelse blik op hem en hij kijkt altijd terug. Pesterig, zo van "wat wil je nou, meisje, je wil geneukt worden hè?" "Eh, nee, niet door jou!"

Is dit mijn leven? Neh, het is een stukje van mijn leven waar ik het een en ander van leer. Hoe was het ook alweer? Oh ja, ik zit in de Matrix maar ik ben een spion. Ik infiltreer in de Matrix om te weten te komen hoe hij werkt, wie de marionetten zijn en wie de poppenspeler. Ik ben een marionet en de poppenspeler, de rollen wisselen. Wat zal er vanavond gebeuren? Er zijn mensen hier die langzaam wakker worden, bij elk biertje dat ze drinken. Hoe meer bier ze in hun lijf hebben hoe meer ze gaan bewegen en lachen en met hun armen zwaaien. Ikzelf word er minder nerveus van, beweeg iets soepeler, maar lach nog steeds alleen als iets echt grappig is of op eigen commando. Zo is mijn lach soms echt en soms nep. Er is een jongen op mijn werk die zegt dat als ik lach het lijkt alsof er een zonnestraal binnenkomt. Het is een Duitser, een romantische, want dat soort dingen zeiden ze geloof ik alleen in de negentiende eeuw. Ik lach als hij dat zegt, en die lach is echt.

Een goede tip met betrekking tot flirts en het Amsterdamse nachtleven is trouwens om kunstenaars en andere creativelingen niet al te serieus te nemen. Zoals ze zelf heel parmantig zeggen: "Wij kunstenaars moeten niet gehinderd worden door enig verantwoordelijkheidsgevoel." Luister daar goed naar, echt, en interpreteer het niet als 'rode kruis opdracht'. Het probleem van de meeste vrouwen is dat ze zichzelf als een soort moeder Theresa zien ("ik zal hem helpen zijn betere zelf te vinden"). Daarbij wordt vaak vergeten dat velen hen hierin voorgingen en waarom zou juist jij er wel in slagen?

Oh, en complimenten!

Mannen kunnen heel genereus en origineel zijn in het ter plekke bedenken van complimenten en het is een kunst om deze met flair en een korreltje zout te accepteren. "Jij bent anders dan andere vrouwen" betekent eigenlijk "Vertel me met wat voor soort compliment ik jou in bed kan krijgen want het is me nog niet helemaal duidelijk." Dan heb je ook nog "Je bent intelligent" hetgeen betekent: "Je bent waarschijnlijk dom genoeg om te denken dat ik ook voor je brains ga, maar natuurlijk gaat het me om je body." De meest succesvolle complimenten gaan gepaard met peinzende blik, natuurlijk, zodat het lijkt alsof ze je heel goed observeren en er verbaasd over zijn hoe anders en intelligent je eigenlijk bent.

Ik weet het, dit klinkt allemaal erg deprimerend maar het is echt waar. Je bent nooit te oud om te leren, zullen we maar zeggen.

(LB)

You cannot protect yourself from sadness..

...without protecting yourself from happiness



"Why are you leaving me? He wrote, I don't know how to live.
I do not know either, but I am trying.
I do not know how to try.
There were things that I wanted to tell him. But I knew they would hurt him.
So I buried them, and let them hurt me."



"Do you want to see me again or should I go away?"
The next morning there was a note written on the window,
"Don't go away," which meant something but it didn't mean "I want to see you again."
I gathered a handful of pebbles and tossed them at her window, nothing happened, I tossed some more, but she didn't come to the window, I wrote a note in my daybook - "Do you want to see me again?" - I ripped it out and gave it to the doorman, the next morning I went back, I didn't want to make her life any harder than it was, but I didn't want to give up either, there was a note on the window: "I don't want to want to see you again," which meant something but it didn't mean yes. I gathered pebbles from the street and threw them at her window, hoping she would hear me and know what I meant, I waited, she didn't come to the window, I wrote a note - "what should I do?" - and gave it to the doorman, he said, "I'll make sure she gets it, I couldn't say, "Thank you." The next morning I went back, there was a note on her window, the first note, "Don't go away," I gathered pebbles, I threw them, they tapped like fingers against the glass, I wrote a note, "Yes or no?" for how long could it go on? The next day I found a market on Broadway and bought an apple, if she didn't want me I would leave, I didn't know where I would go, but I would turn around and walk away, there was no note in her window, so I threw the apple, anticipating the glass that would rain down on me, I wasn't afraid of the shards, the apple went through her window and into her apartment, the doorman was standing in front of the building, he said, "You're lucky that was open, pal," but I knew I wasn't lucky, he handed me a key. I rode the elevator up, the door was open, and the smell brought back to me what for forty years I has struggled not to remember but couldn't forget. I put the key in my pocket, "Only the guest room!" she called from our bedroom, the room in which we used to sleep and dream and make love. That was how we began our second life together....



"How could you?
He wouldn't show me his eyes. I hate silence.
Say something.
He took his pen from his shirt pocket and the top napkin from the stack on the table.
He wrote, you were happy when I was away.
How could you think that?
We are lying to ourselves and to each other.
Lying about what? I don't care if we're lying.
I am a bad person.
I don't care. I don't care what you are.
I can't.
What's killing you?
He took another napkin from the stack.
He wrote, You're killing me.
And then I was silent.
He wrote, You remind me.



"I thought about waking her.
But it was unnecessary.
There would be other nights.
And how can you say I love you to someone you love?
I rolled onto my side and fell asleep next to her.
Here is the point of everything I have been trying to tell you.
I love you.

Jonathan Safran Foer, extremely loud and incredibly close

Piece by Piece

First of all must go
Your scent upon my pillow
And then
I'll say goodbye to your whispers in my dreams.

And then our lips will part
In my mind and in my heart,
Cos your kiss
Went deeper than my skin.

Piece by piece is how I'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time

First of all must fly,
My dreams of you and I,
There's no point of holding on to those
And then our ties will break,
For your and my own sake,
Just remember,
This is what you chose

Piece by piece
Is how I'll let go of you
Kiss by kiss, will leave my mind one at a time
One at a time

I'll shed like skin,
Our memories of lazy days,
And fade away the shadow of your face

Piece by piece
Is how I'll let go of you
Kiss by kiss,
Will leave my mind one at a time
One at a time
One at a time
One at a time...

Katie Melua, Piece by Piece



It's always good to have a plan. Some people prefer not to have plans at all, as they claim to get by without them. They live by the day because they can, or they live by the day because they feel too inadequate to even consider the future. I still think some form of planning, even plotting, is needed. As Tolkien puts it: "It will not do to leave a live dragon out of your plans if you live near one."

Well, you could also move.

But even if you moved, the dragon would still somehow pop up. I think it was in latin class, when I was about 16, that I once read a piece by Seneca in which he said that no matter how far you travelled, you always take your problems with you.

And, yep, he was right. The dragon always does seem to pop up somehow.

It could be in a song, while driving in a white Ambassador somewhere in India, while smelling the cow dung boiling on the highway. It could be on top of a mountain in Machupichu, Peru, while you realize you're standing in the middle of a cloud. It could be while looking out over the Tuscan hillside, observing all the various tones of brown and far in the distance the approaching rain...

But don't let that stop you from travelling, though, even if you do have problems. Travelling makes you see things in a different perspective and, even if in the end it may or may not help you to eventually get to resolution, you will feel a little different. Richer of soul, I have found.

(LB)



Invincibile

Credi di essere
Come la sabbia
di volta in volta
sprofondata dalle onde
violente del mare
Con ogni sorso della vita
amara piu' ricca
credi di essere troppo
conscia di ogni movimento
ti giri e rigiri cercando
e sempre poi riesci a trovare
il senso perso e cosi'
vagando sali sul prossimo treno
che ti portera' solo Dio sa dove
Ed ogni posto ti sembra
prezioso nella sua bruttezza
bellezza invincibile
credi di essere
vedendo tutto quello che
non c'e'

(LB)

Hoe het begon

So...

Five minutes after she had sent out the email to everyone, her mobile phone started ringing...

In the old days that would have been the moment in which she would have tried to feel if the mailbox was full so she would have been able to take out the letter and throw it away. She would have bruised her fingers in the process but, hey, who cares at that point!

No, wait.

In the old days her mobile phone wouldn't have rung since there weren't any of those yet. And the letter would have been mercilessly sent to its destination and so it would have been too late anyway.

See?

It's not like the modern media destroys everything more than the oldfashioned media did.

Now you just find out sooner...

Oh, and there's less time to think if you're impulsive.


(LB)



Hoe het begon

Begon het toen ik een jaar of 11 was en dacht veel specialer te zijn dan de rest? Nee, ik denk dat het begon toen ik vele jaren later opeens met grote schrik tot het besef kwam dat iedereen waarschijnlijk hetzelfde dacht. Dit besef weerhield me er niet van op goede dagen stug vol te houden dat de rest van de wereld het natuurlijk mis had maar het leidde er wel toe dat ik een grote angst voor de dood ontwikkelde, en voor banaliteit.

Ik herinner me nog goed dat ik een keer ruzie had met zo ongeveer mijn hele schoolklas omdat het populairste meisje besloten had dat ik er niet meer bij hoorde. Ze stonden met zijn allen aan een kant van de dijk en ik aan de andere en ze keken me allemaal bijzonder giftig aan. Ik voelde me verschrikkelijk in de steek gelaten toen ik me resoluut omdraaide en weg liep, maar eenmaal thuisgekomen nam ik me voor me nooit zoals een schaap te gedragen. Ik minachtte iedereen die daar had gestaan en ben vanaf dat moment altijd op mijn hoede geweest. Ik wist dat je van het ene op het andere moment “uit de gratie” kon raken, wat je ook doet, en ik besloot dat dit me er niet van zou weerhouden altijd mijn mening te geven. Dan maar minder populair. Ik hoef niet te vertellen dat alles de volgende dag weer vergeten leek en dat sterkte me alleen nog maar in mijn besef.

Toen ik jaren later afstudeerde in Italiaanse taal- en letterkunde haastte ik me naar Italië om daar maar naar een baan te zoeken, het maakte me niet zoveel uit wat. Ondanks al mijn goede voornemens was ik doodsbang voor de Nederlandse arbeidsmarkt en vreesde ik dat ik nooit mijn weg zou vinden door dat donkere bos vol blonde mensen met ellenlange CV’s. Ik vond mezelf helemaal niet zo speciaal meer en wist vooral ook niet wat ik precies wilde.

Aangekomen in Bologna kreeg ik dankzij de vader van een goede vriend een lijst internationaal georiënteerde bedrijven om aan te schrijven en werd ik tot mijn grote verbazing binnen een week uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, bij een modebedrijf nog wel. Verwoed zocht ik, arme net afgestudeerde, wat kleren bij elkaar die me geschikt leken en belde het nummer van het taxibedrijf dat de president van het bedrijf, Signor Ermolli, me gegeven had. Een chique donkerblauwe auto stopte voor mijn appartementje en ik stapte met kloppend hart in. Na vele kronkelweggetjes werd ik afgezet bij een prachtige villa in de heuvels van Bologna. Het leek er zo vredig en stil. Ermolli ontving me in zijn mahoniehouten kantoor en binnen vijf minuten leunde hij naar voren en pakte met boosaardig gekrulde wenkbrauwen (denk Jack Nickelsson) de mouw van mijn colbertje vast: Er ontbrak een knoop. Dit, plus de geruisloze en zombieachtige manier waarop de rest van het personeel zich door de gangen bewoog, had me moeten waarschuwen voor het feit dat dit misschien een bedrijf was met een aparte soort managementstijl. Maar hoe vreemd ik alles ook vond, ik was in Italië en kon niet wachten mijn ouders te vertellen dat ik een baan had gevonden bij een echt bedrijf en nog wel in de mode, tegen alle verwachtingen in. Mijn vader had me immers geen kans gegeven en me gezegd dat ik waarschijnlijk in een bar zou gaan moeten werken, waarop ik natuurlijk uitdagend “nou en?” heb geantwoord. Bovendien werd me meteen verteld dat ik bijna elke maand zou moeten reizen, niet alleen binnen Italië maar ook in en buiten Europa! Dus je begrijpt dat ik me de koningin voelde en die kans zeker niet zou laten liggen.

Op de allereerste werkdag zag ik de villa voor het eerst van de angstaanjagende, spookachtige stilte veranderen in een soort hel. Ik zat aan mijn nieuw verworven bureau nog helemaal niks te doen en wat kennis te maken met mijn nieuwe collega’s. Een van hen was de administratieve hulp, Signor Martelli, een nerveus, dikwijls diep zuchtend klein mannetje met een op en neer springend snorretje die duidelijk homofiel was maar me vertelde getrouwd te zijn. Toen Ermolli opeens begon te schreeuwen keek iedereen naar het plafond (wij zaten op de begane grond, Ermolli had zijn kantoor op de eerste verdieping). Ik keek vooral naar Martelli die lijkbleek met opgeheven handen riep:”Wie moet ie deze keer hebben?!” en wachtte af. Twee minuten later ging de deur van ons kantoor open en daar stond Emanuele, de magazijnjongen en tevens het manusje van alles. Hijgend vertelde hij dat we allemaal met onze prullenbak naar boven moesten komen, naar de hal. Ik keek onder mijn mahoniehouten bureau en, inderdaad, daar stond een overvolle prullenbak (had de werkster die niet geleegd?). Met lood in hun schoenen beklommen Martelli en de andere twee nieuwe collega’s die beneden zaten de brede trappen naar de verdieping boven ons en ik volgde hen met nog lichte tred (ik kon immers niks gedaan hebben, het was mijn eerste werkdag!). Al boven gekomen zag ik alle medewerkers braaf en bang met hun prullenbak in de hal staan en Emanuele in het midden met een vuilniszak. Naast hem stond Ermolli die schreeuwde dat we te slonzig waren om onze eigen prullenbakjes te legen. We dachten toch zeker niet dat we daar te goed voor waren? Een voor een moesten we ons prullenbakje legen in de vuilniszak en Emanuele kreeg complimenten dat hij deze belangrijke taak zo goed coördineerde.....

Vele momenten van dien aard volgden maar ik vergat ze een beetje toen ik tien dagen naar New York mocht, in mijn eentje, om de nieuwe leercollectie samen met onze agenten aldaar te presenteren aan alle klanten, grotendeels modeontwerpers, sommigen beroemd, anderen beginnend en werkzaam in donkere keldertjes vol stof en vreemdsoortige schoenen en tasjes. In het weekend slenterde ik alleen door New York en voelde me wederom de koningin. Orders voor leermonsters vlogen binnen en terug in Bologna was het wachten op de productie. Helaas was het vaak zo dat de productieorders door de fabriek in Sicilië niet op tijd verstuurd werden en dan was het fluiten naar de winst...

Ik vergeet ook nooit het hilarische moment dat ik bij Moschino in Milaan over de rode loper struikelde en languit over de trap viel. Ik weet nog steeds niet of de receptionist het gezien heeft!

Het avontuur eindigde ongeveer een jaar later. De zaken gingen steeds slechter (het bedrijf maakte fantasie, veel prints, de mode was hoofdzakelijk zwart en bruin, zonder enig dessin en Ermolli wenste zich niet aan te passen) en onze Amerikaanse agent een ambitieus, volks meisje aannam dat niet eens foutloos haar eigen taal kon spellen. Ze schreef “accept” terwijl ze “except” bedoelde, of vice versa, dat weet ik niet meer. Ik kreeg in ieder geval een conflict met haar en op een dag trilde de Bolognese villa weer eens in haar voegen. Martelli hief zijn handen ten hemel maar dit keer had hij niks te vrezen: Het ging om mij. Ermolli riep me naar boven en verkondigde dat ik mijn ontslag moest indienen omdat ze me aangenomen hadden omdat ik Italiaans en Engels sprak maar dat dit zeker niet het geval was. Nu was ik over een aantal dingen onzeker (bijvoorbeeld mijn kennis over leer – niemand heeft mij ooit iets over leer geleerd, ik moest het vooral verkopen en volgens Ermolli en zijn zakenpartner Gamberi maakt het niet uit of je nu leer of aardappelen verkocht) maar ik wist in ieder geval zeker dat er met mijn Engels en Italiaans niks mis was. Ik had dan ook geen enkel verlangen om tegen deze tiran zijn aantijgingen in te gaan. Toen hij zag dat ik nog niet kwaad genoeg was begon hij maar over mijn gebrek aan communicatievaardigheden. Dit illustreerde hij op de volgende manier: Men neme een potlood, men gooie het tegen L. haar borst aan en men zegge: “Zie je, communicatie betekent het stokje doorgeven, zoals in een estafetterace, maar wat jij doet is het stokje gooien in plaats van netjes aangeven”. Interessant. Jammer dat ik dit alles natuurlijk niet kon volgen want ik sprak immers geen Italiaans..

Goed, ik nam die dag ontslag, nadat ik me had laten informeren over mijn rechten en achterstallige betalingen. Het enige lichtpuntje was dat ik net het oude witte Ford Fiestaatje van mijn moeder had laten overkomen uit Nederland, dus in plaats van te wachten op een collega die me een lift kon geven kon ik waardig in mijn eentje wegrijden. Uit de parkeerplaats, over het knisperende kiezelpad, door het roestige hek, uit de heuvels, de stad in.

(LB)

If you let your fears keep you from flying...

...you will never reach your height






Fast car

You got a fast car
I want a ticket to anywhere
Maybe we make a deal
Maybe together we can get somewhere
Anyplace is better
Starting from zero got nothing to lose
Maybe we’ll make something
But me myself I got nothing to prove

I remember we were driving driving in your car
The speed so fast I felt like I was drunk
City lights lay out before us
And your arm felt nice wrapped ’round my shoulder
And I had a feeling that I belonged
And I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car
But is it fast enough so you can fly away
You gotta make a decision
You leave tonight or live and die this way

Tracy Chapman (some pieces left out)



In restaurants we argue
over which of us will pay for your funeral

though the real question is
whether or not I will make you immortal.

Margaret Atwood




Siren Song

This is the one song everyone
would like to learn: the song
that is irresistible:
the song that forces men
to leap overboard in squadrons
even though they see the beached skulls
the song nobody knows
because anyone who has heard
it is dead, and the others can't remember.
Shall I tell you the secret
and if I do, will you get me
out of this bird suit?
I don't enjoy it here
squatting on this island
looking picturesque and mythical
with these two feathery maniacs,
I don't enjoy singing
this trio, fatal and valuable.
I will tell the secret to you,
to you, only to you.
Come closer. This song
is a cry for help: Help me!
Only you, only you can,
you are unique
at last. Alas
it is a boring song
but it works every time.

from Margaret Atwood, You are happy

Subterranean truths

"There was a crime. But there were also the lovers. Lovers and their happy ends have been on my mind all night long. As into the sunset we sail. An unhappy inversion. It occurs to me that I have not travelled so very far after all, since I wrote my little play. Or rather, I've made a huge digression and doubled back to my starting place. It is only in my last version that my lovers end well, standing side by side on a South London pavement as I walk away. All the preceding paths were pitiless."

Ian Mc Ewan, Atonement



Again the day, again the night
Dawn and dusk, winter spring.
In the play of time, life ebbs away -
Only desire remains

Again birth, again death
Again the dark journey through the womb
In this world of changes, nothing holds fast
Except the coiled vine of desire

Bhaja Govindam, Sri Shankaracharya (A.D. 788-820)



"It was her picture he'd been looking at, all this time. But he whispered the name rather than calling it out in passion. Can we salvage a broken bit of hope from that? Out of consideration fro Anju, he had whispered the name of the woman he'd been trying all this time to keep away. The woman he'd been mad for ever since he saw her in a garden tented with jasmine - too late, for by then he was already betrothed to her cousin.

But was it consideration, or was it fear? No, not fear. Not that. For there is one thing about Sunil that even Anju knows: he is not afraid of anyone - except perhaps himself"

Chitra Banerjee Divakaruni, The Vine of Desire



Anymore

And so it was that she saw his face again. The face she'd been fearing to see for all those months. And so it was that she touched his hands again, and his feet, and his eyes. And of course his heart. She still doesn't know for sure how deep beyond the surface anyone could touch him, anywhere, ever again...

(LB)

You get so alone at times it just makes sense

no help for that

There's a place in the heart that
will never be filled

a space

and even during the
best moments
and
the greatest
times

we will know it

we will know it
more than
ever

there is a place in the heart that
will never be filled

and

we will wait
and
wait

in that
space

Charles Bukowski, You get so alone at times it just makes sense


"Fantasies are more than substitutes for unpleasant reality; they are also dress rehearsals, plans. All acts performed in the world begin in the imagination."

"Belief in the absence of illusions is itself an illusion"

"Kindness and intelligence don't always deliver us from the pitfalls and traps: there are always failures of love, of will, of imagination. There is no way to take the danger out of human relationships"

Barbara Grizzuti Harrison


When ordinary people have ordinary thoughts, everything is fine, no one worries. When special people have special thoughts..great, perfectly normal.
But then, when a special person wants something normal, something that everyone else wants and seems to have, it's like the earth moves.

"What the hell are you thinking?!"

"Thinking?? Thinking! I usually think too much and now, finally I am not thinking and just feeling and wishing and you tell me I can't?!"

(LB)


"The trouble with most people is that they think with their hopes or fears or wishes rather than with their minds."

Will Durant


"No problem can withstand the assault of sustained thinking. "

Voltaire

Have you ever dreamed, and when you woke up...

...you couldn't tell the difference between the dreamworld and reality ?


"Did you know that the first Matrix was designed to be a perfect human world? Where none suffered, where everyone would be happy. It was a disaster. No one would accept the program. Entire crops were lost. Some believed we lacked the programming language to describe your perfect world. But I believe that, as a species, human beings define their reality through suffering and misery. The perfect world was a dream that your primitive cerebrum kept trying to wake up from. Which is why the Matrix was redesigned to this: the peak of your civilization."



NEO: What truth?

MORPHEUS: That you are a slave, Neo. That you, like everyone else, was born into bondage... ... kept inside a prison that you cannot smell, taste, or touch. A prison for your mind.

NEO: Why do my eyes hurt?

MORPHEUS: You've never used them before.

CYPHER: The real world. Ha, what a joke. You know what real is? I'll tell you what real is.
Real is just another four-letter word.



ORACLE: Hmmm. You sure got the gift, but it's tricky. I'd say the bad news is, you're not the one. Still got a lot to learn. Maybe next life.

NEO: What's the good news?

ORACLE: Same as the bad news, you're not the one.


All quotes from The Matrix




"I have questions, Sandy, of course I do. Whole days pass and all I feel sure of are questions. What if (...) What if knowing had been enough? If I'd been able to hold her a bit more cautiously? The funny thing is, people don't want to hear about the future. They go to palm readers and fortune-tellers but in the end they only want to hear that they're doing well, that everything is going to be fine. They want to hear that their children will take over their world. No one wants to hear that the future is already determined. Death's success rate has been 100% so far, yet we still choose to call it a big mystery."

Anthony Doerr, About Grace




There are nine million bicycles in Beijing
That's a fact
It's a thing we can't deny
Like the fact that I will love you till I die

We are twelve billion light years from the edge
That's a guess
No-one can ever say it's true
But I know that I will always be with you
I'm warmed by the fire of your love everyday
So don't call me a liar
Just believe everything that I say

There are 6 billion people in the world
More or less
And it makes me feel quite small
But you're the one I love the most of all
We're high on the wire
With the world in our sight
And I'll never tire
Of the love that you give me every night

There are nine million bicycles in Beijing
That's a fact
It's a thing we can't deny
Like the fact that I will love you till I die
And there are nine million bicycles in Beijing
And you know that I will love you till I die

Katie Melua, Nine Million Bicycles


The great Zen master Chuang Tzu dreamt that he was a butterfly. When he awoke, he asked himself, "Am I a man who just dreamt about being a butterfly, or am I a butterfly who now dreams about being a man?"

As good as it gets...

"I love that you get cold when it is 71 degrees out. I love that it takes you an hour and a half to order a sandwich. I love that you get a little crinkle in your nose when you're looking at me like I'm nuts. I love that after I spend day with you, I can still smell your perfume on my clothes. And I love that you are the last person I want to talk to before I go to sleep at night. And it's not because I'm lonely, and it's not because it's New Year's Eve. I came here tonight because when you realize you want to spend the rest of your life with somebody, you want the rest of your life to start as soon as possible."

When Harry met Sally



Melvin: I'm feeling... I've been feeling better.

Carol: Melvin, even though it may seem that way now -- you don't know me all that well...I'm not the answer for you.

Melvin: Hey, I've got a great compliment for you.

Carol: You know what? I...

Melvin: Just let me talk. I'm the only one on the face of the earth who realizes that you're the greatest woman on earth. I'm the only one who appreciates how amazing you are in every single thing you do -- in every single thought you have... in how you are with Spencer -- Spence..... in how you say what you mean and how you almost always mean something that's all about being straight and good...

I think most people miss that about you and I watch wondering how they can watch you bring them food and clear their dishes and never get that they have just met the greatest woman alive... And the fact that I get it makes me feel great... about me! You got a real good reason to walk out on that?

Carol: No! It's certainly not. No -- I don't think so. No.

As good as it gets




Katharine(whispering): Why did you hate me?

Almasy: What?

Katharine: Don't you know you drove everybody mad?

Almasy: Don't talk.

Katharine (gasping): You speak so many bloody languages and you never want to talk.

They stagger on. He suddenly notices a stain of gold at her neck. It's saffron, leaking from a silver thimble which hangs from a black ribbon.

Almasy (overwhelmed): You're wearing the thimble.

Katharine: Of course. You idiot. I always wear it. I've always worn it. I've always loved you.


The English Patient

P.S. The picture above is the view from the monastry where The English Patient was filmed (Pienza, Toscana, Italy)

And so it is
Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her sky
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes...

And so it is
Just like you said it should be
We'll both forget the breeze
Most of the time
And so it is
The colder water
The blower's daughter
The pupil in denial
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes...

Did I say that I loathe you?
Did I say that I want to
Leave it all behind?
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off you
I can't take my mind off you
My mind...my mind...'Til I find somebody new

(Damien Rice and Lisa Hannigan)

Those other times are running elsewhere...

"Oh not because happiness exists, that too hasty profit snatched from approaching loss"

Rilke


Time should teach us all but I am convinced it just teaches us that we make the same mistakes over and over again, like the clock striking twelve, over and over again, each time with the same rhythm and mercilessness as the last. To please time we created the clock. We take comfort in its repetitiveness while whatever we do, decide or choose, always seems to come as a surprise. Yet nowadays the feeling of comfort is being substituted by a feeling of loss. Faster and faster the clock is ticking and instead of running we are standing paralyzed in front of it.

(LB)


"What is it? My dear?"
"Ah, how can we bear it?"
"Bear what?"
"This. For so short a time. How can we sleep this time away?"
"We can be quiet together, and pretend - since it is only the beginning - that we have all the time in the world."
"And every day we shall have less. And then none."
"Would you rather, therefore, have had nothing at all?"
"No. This is where I have always been coming to. Since my time began. And when I go away from here, this will be the mid-point, to which everything ran, before, and from which everything will run. But now, my love, we are here, we are now, and those other times are running elsewhere."

A.S. Byatt, Possession



Love after Love

Time will come
when, with elation,
you will greet yourself arriving
at your own door, in your own mirror,
and each will smile at the other's welcome,

and say, sit here. Eat.
You will love again the stranger who was your self.
Give wine. Give bread. Give back your heart
to itself, to the stranger who has loved you

all your life, whom you ignored
for another, who knows you by heart.
Take down the love letters from the bookshelf,

the photographs, the desperate notes,
peel your own image from the mirror.
Sit. Feast on your life.

Derek Walcott


P.S. All quotes from The Time Travellers Wife by Audrey Niffenegger

Ravello

"Abandon entoure abandon..."

"That's how, on the corniche road, the drive to Amalfi - and, higher and beyond, the road to Ravello - feels, climbing and curling in upon itself, fragrant, serpentine, Saracen, sunlit, kaleidoscopic, "so beautiful," Gide wrote, "that I had no desire to see anything more beautiful on earth" - intimate curves, deep gorges, bare mountains, soft, soft green hills into which are folded white villages naked to the sun and held safe in velvet green embrace, bleached rock houses carved from cliffs on sandy coves; below, the motherly expanse of the sea. A world of voluptuary sweetness"

Barbara Grizzuti Harrison, Italian days

Misplaatst

De belachelijkheid, onbeduidendheid, onhandigheid en lelijkheid van mensen is vaak het meest zichtbaar als ze niet thuis zijn. Met 'niet thuis' bedoel ik dan niet in hun eigen land. Het knauwerige Amerikaanse accent klinkt nog afschuwelijker in combinatie met de imposante Amalfitaanse bergen tegen het mistblauwe water en de met citroenen beladen bomen. Hetzelfde geldt voor het vulgaire boerse Napolitaans in het van Gogh museum in Amsterdam of in een chique restaurant in Milaan. Hoe belachelijk ik er zelf uitzie en klink kan ik niet raden maar ik troost me met de gedachte dat x in ieder geval overal past, met zijn ontwapenende glimlach en de manier waarop hij, vriendelijk doch overtuigd van wat hij wil, met zijn handen praat.

Ravello is prachtig, zoals me al was voorspeld door Brabara Grizzuti Harrison, de Amerikaanse schrijfster die opgroeide als dochter van een Jehova getuige in Brooklyn. In "Italian Days" beschrijft ze Ravello prachtig en laat haar dochter Anna verzuchten dat het de mooiste plek op de wereld is. Ik denk dat ze het zelf niet gezegd zou hebben omdat ze het, net als ik, nooit zeker geweten zou hebben. De onzekerheid van het soort dat ik haar (vast onterecht omdat ik haar nog nooit gezien heb en dat zal ook nooit meer gebeuren want ze is overleden) toeschrijf betekent een eeuwige honger naar meer gecombineerd met een capaciteit om intens te genieten van dezelfde plek die je de volgende dag met dezelfde intensiteit zou kunnen haten, om een andere maar ook om precies dezelfde reden. Over iets met overtuiging zeggen dat het de mooiste plek op aarde of de mooiste dag van je leven is impliceert dat je gelooft dat je nooit meer iets mooiers zult zien of zal meemaken, hetgeen compleet onacceptabel zou zijn.

Terugkeren naar een plek die je jaren geleden met je hele ziel aanbeden hebt met de verwachting dat je dit nog eens zal ervaren, met de verwachting dat je de plek met dezelfde ogen zal bekijken, is wat mij betreft een illusie.

(LB, June 2003, Ravello, Italy)

Il Concetto del Tempo

Quando ti scrivo

Sai quando ti scrivo
mi viene una certa nostalgia
e del resto sono sempre
quello stupido romantico
che ancora confonde
il presente col passato

Ma il tempo spesso e' un fatto
che si apprezza sempre dopo
e le vecchie facce son qualcosa
che cambia tra le righe
e io che le rivedo
io vorrei ancora
ancora,
ancora,
ridere cosi' e far l'amore
e bere vino
passar la notte ad aspettare
di aver qualcosa da raccontare
e vedere in un motel o in una strada
un'incomparabile avventura

Ricordi quella frittata
si partiva per New York
e noi artisti sconosciuti
ci trattavano da signori
e alle cinque di mattina
lei vestita da romana
io vorrei ancora
ancora
ancora

Vinicio Capossela



"The further back you look, the further forward you can see"

G. Washington


"Those who ignore history are doomed to relive it"

G. Santayana



"I thought the elixir could help us live a different life, free of history, released from everything that might enslave us. I hoped that you would understand, that you would know"

"How old are we?" I asked

"I cannot be certain"

"And will we die?"

"Oh, we are sure to die. Only we will have lived so much longer"

"How much longer do we have?"

"I don't know, perhaps ten years..."

"A hundred then..."

"Yes. Perhaps that is so."

She seemed sad.
"Will you stay with me?" I asked.

"Let us eat," she said, "and talk. We don't need to say everything at once."


James Runcie, The discovery of Chocolate

Your memory is a monster

"Your memory is a monster; you forget - it doesn't. It simply files things away. It keeps things for you, or hides things from you - and summons them to your recall with a will of its own.
You think you have a memory; but it has you!"

"It doesn't matter where you learned it - it's a gift. If you care about something, you have to protect it - if you're lucky enough to find a way of life you love, you have to find the courage to live it"

John Irving, A prayer for Owen meany



"Ognuno e' da solo sul cuor della terra, trafitto da un raggio di sole, ed e' subito sera"

S. Quasimodo



Ora sono sola
senza il mondo e non
lo cerco nemmeno
Chiusa fra i muri
di questa stanza
sempre sparsi i sensi
ed i significati
Non basta piu' quel mio eterno
sorriso

(LB, 29/8/96)



Ik wankel altijd maar val - bijna - nooit

(LB)




Gli oggetti mi dicono che e' giunta l'ora di decidere quale sara' il mio futuro. Le sedie mi guardano con occhi rotondi ed indagatori. Le finestre richiamano i lunghi pomeriggi di ieri. Dietro le tende immaginavo un mondo nuovo e dimenticavo sia le ferite del passato che il bene che mi circondava proprio in quel momento

(LB)



"Ik heb alles verbrand wat ik eens heb aanbeden, en aanbid nu alleen wat ik eens heb verbrand"

Toergenjev, Liza



"Perhaps it was just because of the strength of his desires that he had considered himself a man to whom more was permitted than to others"

Dostoevski, Crime and Punishment

Sanity

"Poetry is sane because it floats easily in an infinite sea; reason seeks to cross the infinite sea, and so make it finite. The result is mental exhaustion.....To accept everything is an exercise, to understand everything a strain. The poet [the lover] desires exaltation and expansion. a world to stretch himself in. The poet only asks to get his head in the heavens."


"If souls are seperate love is possible. If souls are united love is obviously impossible....Love desires personality. Therefore love desires division."

G.K. Chesterton


"Why does one love the men one loves? Perhaps, as Iris Murdoch says, there's no such thing as a question without an answer; but this is such a bald question as to be both boring and risible. Is it scent? history? mother? father? fate? accident? caprice? fashion? vanity?"

Barbara Grizzuti Harrison, An accidental biography


"(..) He has found a way - a way demeaning to his intelligence - to interpret the world. I hate it. He struts on the small stage of his created world and everybody else (...) is a supporting player. Yet underlying all the polished maneuvers, the postures, the ready attribution of blame, is a palpable sense of duty and honor and loyalty - a desire to be better than he is. Sometimes I think he despises me because I know he is better than he is. He is two people, one of them capable of saying, no hint of bravado in his voice, "Sometimes I blame the white man for everything, I'm so full of shit." His self-absorption serves his pride - and defeats it. He lives like a hostage, pleasing his captors, identifying his enemies. "Oh how I wish you could understand me!" he says.
It hurts him to try to make sense out of life."

"His rhetoric deadens his intelligence, of course, but worse, his emotions, too"

"He said I healed him. It is strange; I have had panic attacks for as long as I can remember; I have lived with terror. When he came back I was as happy as I have ever been in my life; I was at home with him. I belonged with his flesh - riding in his car, at dinner, everywhere, he was never alien to me; but the old phobias came back. A measure of the panic that had been chemically ameliorated and that had of recent years abated came back; and I understood that when I am estranged from my rooted sadness and grief - the sadness and grief that reach back into my childhood - I feel terror....Mind over matter, he said; it might have maddened me, but it only made me sad that he said that"

Barbara Grizzuti Harrison, An accidental biography

Elsewhere

"I tried to think where I wanted to be. I considered the conclusion that I wanted to be right here, doing what I was doing, heading South towards Dalian on the China coast.
Perhaps it was a simple choice - of being home or being elsewhere.
Surely this was elsewhere?"

Paul Theroux, Riding the Iron Rooster

Anche questa domenica
Ho girato
Ho guardato
la citta' sempre piena
C'ho provato ma
non c'e'
nessuno
come te

(LB)

"She asked her father, my great-grandfather, your great-great-great-grandfather, to buy her a dove. Instead he bought her a silk scarf. So she thought of the scarf as a dove. She even convinced herself that it contained flight, but it did not fly, because it did not want to show anyone what it really was.
That was how much she loved her father"

Jonathan Safran Foer - Extremely loud and incredibly close

Contando
i passi
cammino', pensando
a come da bambino un numero dispari
significava la morte
Scarpe bagnate,
mani irrigidite per il freddo
anche ora

Il tempo
fa passare
tante cose
penso', camminando
dimenticando quelle lanciette
ora impazzite, ora insopportabilmente
lente

Continua
sono sempre io
ma non se ne accorse
Il paesaggio era cambiato
Le scarpe non gli andavano piu'
Torniamo indietro
a sognare
il futuro

(LB)

Think: If Ludwig were alive today
tooling around in his red sports
car
roof down
he'd pick up all these mad
hard cases on the boulevards
we'd get music like we
never heard before
and he'd still never
ever find his
Beloved

Charles Bukowski

"We manufacture stories, after all, from the fleeting sensory material that bombards us at every instant, a fragmented series of pictures, conversations, odors, and the touch of things and people. We delete most of it to live with some semblance of order, and the reshuffling of memory goes on until we die."

'Who's the Ghosty Boy?' Erica asked, (..)
'He's a boy in my dreams'
'Do you dream about him a lot?' I asked.
Matt nodded. 'He doesn't have a face and he can't talk, but he can fly. Not like Peter Pan, just a little bit off the ground and then he sinks down. Sometimes he's here, but other times he's away'
'Where does he go?' Erica asked.
'I don't know. I've never been there'
'Does he have a name,' I said, 'Other than Ghosty Boy?'
'Yes, but he can't talk, Dad, so he can't say!'
'Oh yes, I forgot'
'He doesn't frighten you, does he , Matt?'Erica said.
'No, Mom,' he said. 'He's kind of in me, you see. Half in me, and half out of me, and I know he's not really real.'

Siri Hustvedt, What I loved