November in December

You can not find peace by avoiding life

I remember one morning getting up at dawn, there was such a sense of possibility.
You know, that feeling?
And I remember thinking to myself: So, this is the beginning of happiness.
This is where it starts.
And of course there will always be more.
It never occurred to me it wasn't the beginning.
It was happiness.
It was the moment.
Right then.


(The hours, 2002)


I remember the room. I remember everyone smiling and looking at her.
I remember her smiling. He was smiling too, thinking they would be happy together for the rest of their lives. And she?
What did she think in that exact instant? I have no idea. I know what she was doing: She was grabbing on to the idea of happiness with a firm idealistic belief in the future.

And then, in France:"Will I never sleep with anyone else for the rest of my life?"

Can it be that you have everything (the things that everyone considers everything) and then, in the course of fifteen months you slowly come to the decision to throw it all away.

No.

The decision comes to you. It just grabs you. You didn't know in advance. Not that afternoon on the boat, when you could have cried of boredom and loneliness, but one random night. Your unhappiness has gained so much strength and it has collected inside you with such unbreakable conviction that when he walks by (sent by whom? By God or the Devil? Will you ever be able to conclude it was God?) you stop him and, suddenly, the decision has taken human form.

And then,

like a flood people are carried away.
People and things. Whole houses are being carried away on those violent waves of obstinate certainty and you just stand there, watching. No tears.

A few years later you hide in a rented apartment in the midst of Amsterdam life and you spend a little bit too much of your time watching movies while you can't conjure up the you that did what she did. You can't remember her thoughts and her real feelings. No matter what you do you just see an image of someone doing things.

This girl racing through the small town on her bicycle, eyes on her watch. She's making phone calls and making up stories. She's cooking dinner and cooking up lies.

But what did she feel exactly?
Whatever she felt, I know now she didn't know (how could she possibly have known) the tears come later.

(LB)

Christmas wish list

Santa Baby,
Just slip a sable under the tree
For me
Been an awful good girl
Santa Baby, so hurry down the chimney tonight
Santa baby, a '54 convertible too
Light blue
I'll wait up for you, dear Santa baby,
so hurry down the chimney tonight

Think of all the fun I've missed
Think of all the fellas that I haven't kissed
Next year I could be just as good
If you'll check off my Christmas list
Santa Baby, I want a yacht and really that's not
A lot
Been an angel all year Santa Baby,
so hurry down the chimney tonight

Santa honey, one little thing I really need
The deed
To a platinum mine Santa Baby,
so hurry down the chimney tonight

Santa cutie, and fill my stocking with a duplex
And cheques
Sign your 'x' on the line Santa cutie, and hurry down the chimney tonight

Come and trim my Christmas tree
With some decorations bought at Tif-fa-ny
I really do believe in you
Lets see if you believe in me

Santa Baby, forgot to mention one little thing
A ring I don't mean on the phone Santa Baby,
so hurry down the chimney tonight

Hurry down the chimney tonight Hurry...tonight


This year's Christmas wish list is actually a joke. I have none. The last two years have been severe cases of Christmas wish lost and now that I found myself again - almost - that won't happen because

I know exactly what I have, I am aware of everything I lost, everything I won and everything I own. This means I'm not asking for anything. You know, it's as the Chinese say: beware of what you wish for, so I will just keep on cherishing my regained internal peace for now.

So thanks but no thanks, Santa baby, no need to bring me anything this year. I'm all covered for a no surprises holiday season:

Santa won't take away my jingle bells and leave me with a silent night....

My stocking's full of certainties
The lowest branches of my tree are dripping with the last remains of the hope I cherished during my childhood and adolescent years but (considering the temperature the global heating has donated this city lately) no chance it will freeze anytime soon which means that by the 24th of December it'll all be melted away!

Hundreds of people pass my window every week
My cat and I just watch them with a brave smile and since we know that no one will ring the bell to bring us roses, we stay in and start preparing the menu for the dinner I'll prepare for my family.

Maye one small wish, just for the sake of the view?

Okay then:

Let it snow,
Let it snow,
Let it snow!

Dissecting love

Leontyne Bennet skillfully dissected in The Commonwealth of Lost Vanities (1969) Virgil's renowned quotation: "Love conquers all."
"For centuries upon centuries," he writes on p. 559, "we have been misinterpreting this famed trio of words. The uninformed masses breathlessly hold up this dwarfish phrase as a justification for snogging in public squares, abandoning wives, cuckolding husbands, for the escalating divorce rate, for swarma of bastard children begging for handouts in the Whitechapel and Aldgate tube stations - when in fact, there is nothing remotely encouraging or cheerful about this oft-quoted phrase. The latin poet wrote "Amor vincit omnia," or "Love conquers all."
He did not write, "Love frees all" or "liberates" all, and therein lies the first degree of our flagrant misunderstanding. Conquer: To defeat, subjugate, massacre, cream, make mincement out of. Surely, this cannot be a positive thing. And then, he wrote "conquers all" - not exclusively the unpleasant things, destitution, assassination, burglary, but all, including pleasure, peace, common sense, liberty and self-determination. And thus we may appreciate that Virgil's words are not encouragement, but rather a caveat, a cue to evade, shirk, elude the feeling at all costs, else we risk the massacre of thinmgs we hold most dear, including our sense of self."

(Marisha Pessl, Special Topics in Calamity Physics)


Now why do I report this quote? Is it because I believe it's true? Well, yes, in a certain sense, it is true, love can destroy so much, love can hurt us so much and yes, we should be warned against it. Also, for all those centuries people have been aware of this very fact. And yet, they keep on loving and they keep on suffering. Why would they do that if they knew chances are that it will ache?

Because...

Because it's the reason for being. Love, and then I mean not only love for a woman or a man but also love for one's family, intense love for other people, whether they be friends or family or the person you will spend 'the rest of your life' with. Without this, and all the suffering that comes with it, life is nothing. Suffering without love is impossible, but neither is love without suffering, so the choice is ours. We can choose to be numb or we can choose to live and laugh, and cry.

(LB)

The real me

We shall not cease from exploration. And the end of all our exploring will be to arrive where we started and know the place for the first time.

T.S. Elliot


Morning at the Window

They are rattling breakfast plates in basement kitchens,
And along the trampled edges of the street
I am aware of the damp souls of housemaids
Sprouting despondently at area gates.
The brown waves of fog toss up to me
Twisted faces from the bottom of the street,
And tear from a passer-by with muddy skirts
An aimless smile that hovers in the air
And vanishes along the level of the roofs.

T.S Elliot




I carry your heart with me,
I carry your heart with me,
I carry it in my heart,
I am never without it,
anywhere I go you go, my dear;
and whatever is done by only me is your doing, my darling,
I fear No fate, for you are my fate, my sweet,
I want No world, for beautiful you are my world, my true.
Here is the deepest secret nobody knows,
here is the root of the root and the bud of the bud,
and the sky of the sky of a tree called life;
which grows higher than the soul can hope or mind can hide.
And this is the wonder that's keeping the stars apart
I carry your heart,
I carry it in my heart.

(E.E. Cummings)

We sit late

We sit late, watching the dark slowly unfold:
No clock counts this.

(Ted Hughes)




Recently, I took up living again.

It's not bad.

Living and actually feeling alive makes me want to dance and so, I started dancing again too.

I saw this movie once. In the movie an old woman said:"You know, I was a diver!"
When I will be old, I will want to say:"You know, I always was and always will be a dancer!"

Starting to dance again is a real breakthrough for me.

And at the place where I was dancing the tango, I was having a beer with two older men.
One man said he was happily divorced and then they both looked at me:
"What about you?"
I said:"yes, I'm happily divorced too!" and added a smile for the sake of playfulness.

I gather it helps to make statements like that because, even if they are not completely accurate, they make you want to make them accurate.

I put on my shoes and walk in the room as I always do, on my own but confident to make a good entrance. I watch people and sometimes they watch me too.

And between the lines, I see I'm writing again.

(LB)


Sometimes all it takes is to be conscious of the fact that one doesn't need to forget in order to start over. The easiest thing to do but most difficult thing to digest is to be consumed with anger because you were not loved while you thought you were and thus you were tricked into loving.

But let's assume you loved someone that thought he loved you back but didn't know how to love. You can only hope that one day they will learn to love and in the mean time feel sorry for them that they didn't live that time together as intensely as you did.

So take a minute to remember all the adventures that have made your life so much richer because you took those risks!! And never hesitate to be adventurous again if this is your nature!

And so little people know the real secret! Not many people know that what they give up because they are afraid of boredom can actually lead to the best adventure in life. Fear will always stop people from doing the most beautiful things in life and later, they will always be sorry.....like for not embracing the fact that you have found your soul mate and you should move on together. Resist it and you've missed it, let's say! Yes, they will discover this in their search for what they could have had already long time ago and they will always keep complaining.

Alas

Well, this whole sentimental and corny tale would imply I am some kind of Barbara Cartland but I just want to say that you shouldn't regret anything because it takes too much energy that you could actually use for positive things.

Also, by not regretting too much you gain more trust in the future, I'm starting to see that now even if I didn't as yet find what I have always wished for.


(LB)

Truce

What occupies the space in your head?
Think about it for a moment.
How would you measure the contents of your mind?
What about feelings and thoughts fighting each other in there, and, who knows, maybe the left and the right side of your brain?
Could it be true that the two sides of your brain, tormented by constant contrasting thoughts and feelings, while combatting each other fiercely, eventually come to a truce?

There could be different types of truces, you know, and if you think about it, it will soon be clear to you which truce applies to you, because if you're still alive and not on the verge of suicide or about to kill another human being, there's bound to be a truce. There could be that sane truce that leads you to live a calm and balanced life. There could be the truce of chaos that will not allow you to think but only to do, to move, and never stop (some people are so addicted to this state that they resort to cocaine).

But not you, right? Your mind, so occupied in useless thoughts that are apparently very valid to you, has reached such a truce that it forces your body to stop moving. Your mind commands your eyes to stare at the clock without seeing what time it is. It commands you to stare as if there were only a void. It commands you to lay down and wish you could sleep forever. It commands you to have to think for an hour whether you should get up and take a shower or not. In the end you do, reluctantly. After a while you dress and go outside.

You walk, tentatively, and look around. It's cold and windy. People stare and you stare right through them. You know they probably think you're normal. But you know you're not. You sit down in a bar and read a book, drink some wine. You think, you could do this at home, of course, but you sometimes force yourself to act as if you were mingling. You put down the book and look around. Everyone is chatting, discussing, laughing, whispering and you are just observing,

always observing.

You know that you indeed accept this state of mind as a truce, but it's the wrong word for it.

It's war.

(LB)

This is for me....

How many letters have I written to you with tears in my eyes? Tears of happiness and tears of sadness. Tears of joy and of anger.

How many of my thoughts have been dedicated to you?
How many jokes that I hear and stories and movies and conversations and how many sights I see do I still want to share with you?

I'd write to you every day, if I could.

Well....even if my hands were bleading, even if my eyesight were gone, I couldn't live without writing. It keeps me feeling alive. When I write to others I write to myself as well.

You and me, we started out writing, before anything else. Or maybe, it is just me that started loving you on the screen - no paper, modern times - and afterwards never stopped. Can you imagine that? Do you remember that?


And


Will you ever hear someone say the same thing again, about you and her?
"We started out writing to each other!"

Yeah...

If I weren't so selfish, I'd say, I hope so, for you, but I am selfish. I'd like this to be a memory you only share with me.

Sometimes you know someone for ten years and if they ask you about memories, you name a few, but you don't feel anything. With some people though, the memories make you laugh and smile and cry and scream and shiver and smell so many smells.

This is a love letter if there ever was one.

For you.

When your show is over, my show begins

Guardati intorno
Il mondo si alza
cade
e si rialza

Il tuo cervello
bruciato
vorrebbe
anche solo per un attimo
il niente
ma e' tanto

E cosi' non si riposa
So com'e'
terrificante

(LB)



"Tristan, I have no where to send this letter and no reason to believe you wish to receive it. I write it only for myself. And so I will hide it away with all things left unsaid and undone between us."


"Forever turned out to be too long."


"Some people hear their own inner voices with great clearness and they live by what they hear. Such people become crazy, or they become legends. "


"She was like the water that freezes inside a rock and breaks it apart. It was no more her fault than it is the fault of the water when the rock shatters. "


(quotes from Legends of the Fall)



"It feels ridiculous to make a salad for only yourself. You wash the lettuce, tear it apart, cut up the tomatoes, add a little dressing, and wonder whether it will feel less ridiculous, hollow, artificial, with the passage of time. Don't add dressing. No one is watching. Try to cover the hum of the fluorescent strip light and the refrigerator with the radio. The radio is worse. It shouts at you, advertisements, drum and bass, little girl or boy groups voicing perfectly timed musical cliches to computerized accompaniments, right-wing shock jocks with switchboards lit up by fear, hate and ignorance, or New Age flatulence masquerading as enlightenment. Turn it off and that just leaves you the hum and the salad. If you don't add dressing, it will be over that much faster. Then you try leaving out the tomatoes. (...) The idea is that there is a definite warning sign for people living by themselves - the salad dressing stops appearing in the salad, then the tomatoes, then the salad itself. Then you're just left with a bowl which, sooner or later, you fill with cereal and milk and then - for the hell of it - you start to add a little scotch to the milk.

No one calls and after a while you feel pleased with how long it has been since the last time you thought about how long it had been since somebody called. You can't remember when you last remembered. You must really be getting good at living like this. And it's just as well because when the phone rings by this time, even when it's a wrong number, a hang-up, or a telemarketer, you don't want to speak to anyone. You're in no fit state to speak to anyone. It's not even a matter of sobriety. Even sober, you're in no fit state to speak to anyone. You're out of practice."


Seven types of ambiguity, Elliot Perlman

No boss ever pays you to lay there

...and think how you'll die.


Not ready yet

there's a world outside
and I know 'cause I've heard talk
in my sweetest dream
I would go out for a walk

but I don't think I'm ready yet
I'm not feeling up to it now
just not that steady yet
and I don't need you telling me how

there's some happiness
and my stone face cracks again
maybe sometime sooner or later

but I don't think I'm ready yet
I'm not feeling up to it now
just not that steady yet
and I don't need you telling me how

so if I leave my room
don't you tell me to lighten up
maybe sometime sooner or later

but I don't think I'm ready yet
I'm not feeling up to it now
just not that steady yet
and I don't need you telling me how

(Eels)




"People don't know how to love. They bite rather than kiss. They slap rather than stroke. Maybe it's because they recognize how easy it is for love to go bad, to become suddenly impossible... unworkable, an exercise of futility. So they avoid it and seek solace in angst, and fear, and aggression, which are always there and readily available. Or maybe sometimes... they just don't have all the facts. "




"Anger and resentment can stop you in your tracks. That's what I know now. It needs nothing to burn but the air and the life that it swallows and smothers. It's real, though - the fury, even when it isn't. It can change you... turn you... mold you and shape you into something you're not. The only upside to anger, then... is the person you become. Hopefully someone that wakes up one day and realizes they're not afraid to take the journey, someone that knows that the truth is, at best, a partially told story. That anger, like growth, comes in spurts and fits, and in its wake, leaves a new chance at acceptance, and the promise of calm. Then again, what do I know? I'm only a child"

(The upside of anger)




Somebody loves you


woke up with a bang
and a bug on your face
it crawled in your mouth
and gave you a taste of the good life you left behind
but i think you're gonna be fine

somebody loves you
and you're gonna make it through

this nagging malaise
is more than a phase
it feels like a job
but no boss ever pays you to lay there
and think how you'll die
while the tears start to well in your eyes

somebody loves you
and you're gonna make it through

one more saturday
all alone through the night
you've got to be sure
when you turn out that light
that it's going to turn on again
you've got to be your good friend

somebody loves you
and you're gonna make it through

(Eels)

I'm hard to remember, but I'm impossible to forget

I can't say I never loved anyone in my life more than I loved you. But I can say I only loved two persons in my life really desperately. And you are one of them.

I can't say who I loved most in my life because I think I wasn't given the chance yet to love as completely as I would want to. Sometimes the chance was not granted by myself, sometimes not by others.

Fortunately my life isn't over yet.

(LB)



"And now...
I want you to get into the deep beautiful melancholy of everything that's happened."


"Trust me. Everyone is less mysterious than they think they are."


Claire: Do you ever just think I'm fooling everybody?
Drew: You have no idea.

(from Elizabethtown)



Moon River,
wider than a mile,
I'm crossing you in style some day.
Oh, dream maker,
you heart breaker,
wherever you're going I'm going your way.
Two drifters off to see the world.
There's such a lot of world to see.
We're after the same rainbow's end--
waiting 'round the bend,
my huckleberry friend,
Moon River and me.



Albert: The interconnection thing is definitely for real.
Tommy: It is! I didn't think it wasn't! It is!
Albert: I know, I can't believe it, it's so fantastic!
Tommy: It's amazing!
Albert: I know.
Tommy: But it's also nothing special.



Tommy: How come we only ask ourselves the really big questions when something bad happens?



Catherine: The woods are hopeless. Don't waste your time, they will be destroyed. So will the marsh. It is a losing game mankind has played for more than a century. Sadness is what you are, do not deny it. The universe is a lonely place, a painful place. This is what we can share between us, period.


(I heart Huckabees)

It takes four seconds from here to that door

I'll give you two!




You know what's wrong with you, Miss Whoever-You-Are?
You're chicken.
You're afraid to stick out your chin and say,
'Okay, life's a fact.'
People DO fall in love.
People do belong to each other.
Because that's the only chance anybody's got for real happiness.
You call yourself a free spirit, a wild thing, yet you're terrified that somebody's gonna put you in a cage.
Well, baby, you're already in a cage and you built it yourself.
And it's not bound on the east by Somali Land or on the west by Tulip, Texas.
It's everywhere you go.
Because no matter where you run, you're always going to end up running into yourself.


Breakfast at Tiffany's




Fireflies

Before you met me
I was a fairy princess
I caught frogs and called them prince
And made myself a queen
And before you knew me
I'd traveled 'round the world
And I slept in castles
And fell in love
Because I was taught to dream

I found mayonnaise bottles and poked holes on top
To capture Tinker Bell
And they were just fireflies to the untrained eye
But I could always tell
Cause I believe in fairy tales
And dreamer's dreams
Like bedsheet sails

And I believe in Peter Pan
And miracles, anything I can to get by
And fireflies
Now before I grew up I saw you on a cloud
And I could bless myself in your name
And pat you on your wings
And before I grew up
I heard you whisper so loud
Well life is hard and so is love
Child, believe in all these things

I found mayonnaise bottles and poked holes on top
To capture Tinker Bell
And they were just fireflies to the untrained eye
But I could always tell
Cause I believe in fairy tales
And dreamer's dreams
Like bedsheet sails
And I believe in Peter Pan
And miracles, anything I can to get by . .

And fireflies
And fireflies . . .

Before you met me I was a fairy princess
I caught frogs and called them prince
And made myself a queen
And before you knew me I'd traveled 'round the world
And I slept in castles
And fell in love

Because I was taught to dream

(Lyrics Faith Hill)

"It's like the smell of burnt toast. You made the toast. You looked forward to it. You even enjoyed making it, but it burned. What were you doing? Was it your fault? It doesn't matter anymore. You open the window, but only the very top layer of the smell goes away. The rest remains around you. It's on the walls. You leave the room, but it's on your clothes. You change your clothes, but it's in your hair. It's on the thin skin on the top of your hands. And in the morning, it's still there."

"Our capacity for great ideas is excelled only by our capacity to ruin them, to destroy what is good in them, to poison them, by taking them to extremes."

"The ability to relive past emotional states is both an aptitude and a curse. It's a curse because it doesn't allow you to get on with your life. Every cut, every bruise, every rejection, yields a harvest which is then stored. The pain is kept on ice and can be relied upon to taste as fresh as the day it was inflicted."

Elliot Perlman, Seven types of ambiguity

Oesters en Struisvogels

The most intense bonds we have with people…are they bound to end? Is it like, you can only have six oysters and for the rest of the meal we have to cut through heavy elaborate food with in the back of our heads the remembrance of how good the oysters were? Why the torture? Why don’t we all want the same thing? Why can’t we have oysters all the time?

Why…
Why…..
Why…….

Always that question…….

And we always do the wrong thing! 'We' as in 'I', of course. I always do the wrong thing. Dangerous statement, actually, like a self fulfilling prophecy.

But, hey, maybe it’s just that some human beings like the idea of suffering much more than the idea of easily floating through life. Even as a kid I never easily floated through life all the time.

We always want more. Or even less, sometimes...

(LB)



"In this dirty-minded world, you're either somebody's wife or somebody's whore -- or fast on your way to becoming one or the other."

John Irving, The world according to Garp




"Owen Meany believed that 'coincidence' was a stupid, shallow refuge sought by stupid, shallow people who were unable to accept the fact that their lives were shaped by a terrifying and awesome design—more powerful and unstoppable than The Flying Yankee."

John Irving, A prayer for Owen Meany


Well, Owen definitely chooses (has been chosen, I should say, but in real life let's just say we make our own choices) to not be a stupid and shallow person so instead he goes for the opposite: Run towards your fate! I'm very good at that too, although I am not as convinced where this is supposed to take me at the end of the ride. I reluctantly, but o so willingly, allow my 'fate' to take me for a ride every single time....fortunately I can't say I'm surprised about the consequences.

What I am surprised about is how I turned out to be this way. Who but me can have designed me to be like this? And how can I get out of this vicious circle of misplaced sense of 'this is my Fate and I will pay the fare'? How can I, who always seeks to understand, now seek out the unexplainable, the undefinable, the completely irrational and never ending road to where I don't have choices at all? Why do I still go for the ungratifying, unrequited and momentary? Is it hope? Is it fear?

No.

It might even be arrogance. The arrogance of she that thinks she will win in the end as she always has won. But this time I will lose, and lose.

And lose...

Tempt not a desperate man!

Romeo: "Is love a tender thing? It is too rough, too rude, too boisterous, and it pricks like thorn."
Mercutio: "If love be rough with you, be rough with love. Prick love for pricking and you beat love down. "


Romeo: "O, wilt thou leave me so unsatisfied?"
Juliet: "What satisfaction canst thou have tonight?"
Romeo: "The exchange of thy love's faithful vow for mine. "
Juliet: "I gave thee mine before thou didst request it!"


Romeo: "I dreamt a dream tonight."
Mercutio: "And so did I."
Romeo: "And what was yours?"
Mercutio: "That dreamers often lie."


Romeo and Juliet, William Shakespeare



A une passante

La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet ;
Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son oeil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.
Un éclair... puis la nuit ! - Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité ?
Ailleurs, bien loin d'ici ! trop tard ! jamais peut-être !
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais !

Charles Baudelaire



"Suppose nothing happens to you.
Suppose you lived out your whole life and nothing happens you never meet anybody you never become anything and finally you die in one of those New York deaths which nobody notices for two weeks until the smell drifts into the hallway."

When Harry met Sally

Passie

"Er zijn momenten waarop het in het menselijk hart geen nacht meer is maar ook nog geen dag, wanneer de wilde beesten te voorschijn kruipen uit de geheime sluipholen van de ziel, wanneer in ons hart een drift zich roert en tot een beweging van onze hand wordt, een drift die we jarenlang vergeefs hebben trachten te beschaven en te temmen, soms lange, lange jaren...En alles is vergeefs geweest, hopeloos hebben wij de ware betekenis van onze drift voor onszelf ontkend: de werkelijke inhoud ervan is sterker gebleken dan onze wil, hij is massief gebleven en niet gesmolten. Op de bodem van elke menselijke relatie ligt een of andere tastbare stof, en alle argumenten en handige trucs te spijt, deze werkelijkheid verandert niet."


"... en als een menselijke ziel eenmaal vervuld is van een gevoel, een passie, dan is ergens in dat vuur naast het enthousiasme ook de rook en de gloed van wraaklust aanwezig...want hartstocht gebruikt niet de argumenten van het verstand. Voor iemand met passie is het volkomen onverschillig wat hij van de de ander krijgt, hij wil zichzelf totaal uitdrukken, zijn wil overbrengen, zelfs als hij er niets anders voor terugkrijgt dan zachtaardige gevoelens, beleefdheid, vriendschap of geduld. Elke grote passie is hopeloos, anders is het geen passie maar een compromis, een verstandelijke overeenkomst, een koehandel van lauwwarme belangen. Jij haatte me, en haat is een even sterke band als liefde. Waarom haatte je me? Ik heb tijd gehad, ik heb geprobeerd om dat gevoel te begrijpen. Je nam nooit geld of geschenken van me aan, je liet niet toe dat deze vriendschap een broederschap werd, en als ik in die tijd niet te jong was geweest, dan had ik moeten weten dat dit een teken aan de wand was. Wie geen stukjes accepteert, wil waarschijnlijk alles, het geheel. "


"Maar diep in je hart was er een angstig, krampachtig gevoel: het verlangen om anders te zijn dan je was. Dat is de grootste plaag waarmee het noodlot een mens kan treffen. Het verlangen om anders te zijn dan wie of wat we zijn is het pijnlijkste verlangen dat in een mensenhart kan gloeien. Want het leven is niet te verdragen, tenzij in de wetenschap dat we berusten in alles wat we voor onszelf en de wereld betekenen...(..) We moeten het verdragen, dat is het geheim."


"De mens doet het ook zelf, wat hem overkomt. Hij maakt datgene wat er moet gebeuren, roept het naar zich toe en laat het niet los. Zo is de mens. Hij doet het ook als hij meteen vanaf het allereerste ogenblik weet dat het fataal is wat hij doet. Ze houden elkaar vast, de mens en zijn lot, ze roepen elkaar op en scheppen elkaar. Het is niet waar dat het noodlot ons leven blind binnentreedt. Nee. Het noodlot komt door de deur naar binnen, de we zelf geopend hebben, terwijl we het noodlot beleefd voor hebben laten gaan."


"Ik zou graag willen weten wat jouw mening hierover is. Denk jij ook dat het leven geen andere zin heeft dan de passie, die op een dag ons hart, onze ziel en ons lichaam doordringt, en dan eeuwig blijft branden, tot de dood? Wat er intussen ook gebeurt? En dat we, als we dat hebben beleefd, niet voor niets geleefd hebben? Is passie zo diep, zo wreed, zo groots, zo onmenselijk? En geldt zij misschien niet eens voor een persoon, maar voor het verlangen zelf? Dat is de vraag. Of geldt zij toch voor een persoon, eeuwig en altijd voor die ene geheimzinnige persoon, die goed kan zijn of slecht, want de intensiteit van de passie hangt niet af van de daden en eigenschappen van het object van onze passie? Geef antwoord, als je kunt, " zegt hij luider, op dwingende toon.
"Waarom vraag je het aan mij?" zegt de ander rustig.
"Je weet dat het zo is."


Sandor Marai, Gloed

The way to succeed is to double your failure rate

"You have your brush and colours. You paint paradise, then in you go."

Kazantzakis




De sprookjesschrijver

Ik ken een man die verhaaltjes verzint en ' s morgens al heel in de vroegte begint.
Hij schrijft over heksen en elfen en feeën van kwart over zessen tot 's middags bij tweeën.

Hij schrijft over prinsen en over prinsessen van kwart over tweeën tot s avonds bij zessen.
Dan slaapt hij en 's morgens begint hij weer vroeg. Hij heeft aan een inktpotje lang niet genoeg.

Hij heeft in zijn tuin dus een vijver vol inkt, een vijver door donkere struiken omringd,
en altijd, wanneer hij moet denken, die schrijver, dan doopt hij zijn kroontjespen weer in de vijver.

Hij heeft nu al tienduizend sprookjes verzonnen en is weer pas aan een ander begonnen.
En als hij daar zit tot het eind van zijn leven, misschien is die vijver dan leeggeschreven.

Annie M.G. Schmidt, Uit: Een visje bij de thee





"I have been through some terrible things in my life, some of which actually happened!"

Mark Twain

Liedje

Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het vernietigendste
dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.

Lieg niet over liefde
iets dat je voelt of iets
dat je zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.

Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet
en dat is nog gevaarlijker.

Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper

Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.

Judith Herzberg Uit: Dagrest

The Kid: "So, as just a guy who gave another guy a sandwich, you have any philosophical tips or anything, for a guy on a-kind of- road trip?"

Don Johnston: "You asking me?"

The Kid: "Yeah."

Don Johnston: "Well, the past is gone, I know that. The future isn't here yet, whatever it's going to be. So, all there is, is this. The present. That's it."

(Broken Flowers, Jim Jarmusch, 2005)

The more things change, the more they stay the same

Variation On The Word Sleep

I would like to watch you sleeping,
which may not happen.
I would like to watch you,
sleeping. I would like to sleep
with you, to enter
your sleep as its smooth dark wave
slides over my head

and walk with you through that lucent
wavering forest of bluegreen leaves
with its watery sun & three moons
towards the cave where you must descend,
towards your worst fear

I would like to give you the silver
branch, the small white flower, the one
word that will protect you
from the grief at the center
of your dream, from the grief
at the center I would like to follow
you up the long stairway
again & become
the boat that would row you back
carefully, a flame
in two cupped hands
to where your body lies
beside me, and as you enter
it as easily as breathing in

I would like to be the air
that inhabits you for a moment
only. I would like to be that unnoticed
& that necessary.


Margaret Atwood



Het steegje en de winkel

Alles ziet er nog hetzelfde uit. Er is een steegje waarvan de ingang half verborgen wordt door de schaduw van het grote huis dat op de hoek staat. Het huis heeft gepleisterde muren en zo’n gelige kleur die je vaak in zuid Europese landen ziet. Zo’n kleur die, verwarmd door de zon, een antieke gouden gloed geeft. Terra di Siena noemen ze het geloof ik. Aan het einde van het steegje is een winkel, een kledingzaak, waar elke week nieuwe stukken lagen. Alles ziet er nog hetzelfde uit in mijn gedachten. Maar hetzelfde als wanneer?

Hoe kan het zijn dat ik precies weet hoe een plek eruit ziet maar dat ik niet weet hoe ik er moet komen of zelfs maar waar het is? Er zijn maar weinig momenten waarop ik me afvraag of ik iets echt eerder gezien heb of alleen in een droom, maar bij de gedachte aan dit steegje en die winkel is dat absoluut het geval. Een steegje en een winkel, zal je zeggen, daar is toch niets bijzonders aan? Wat ik er misschien bij moet vertellen is dat ik in de droom van dat steegje een gevoel van ontdekking en schoonheid en echtheid had, en dat ik soms droom dat ik er weer naar zoek. De dromen van ernaar zoeken zijn verward en angstig en ik vind het nooit maar als ik er zou komen dan weet ik dat het goed zal voelen.

Ik denk soms dat het in Italië is, in verband met de kleuren, maar ik weet het niet helemaal zeker. Ik kan het nergens vinden. Dit is al jaren zo. In het verleden lachte ik erom of ik knarsetandde als ik wakker werd. De laatste weken denk ik er weer aan en als de gedachte weg is en ik weer tot mezelf kom, merk ik dat mijn wenkbrauwen gefronst zijn en mijn mondhoeken naar beneden staan. Ben ik nog altijd al op zoek naar iets en heb ik het nog steeds niet gevonden? Is deze droom (die weliswaar sporadisch terugkomt maar nooit helemaal verdwijnt) alleen maar een symbool voor die zoektocht, waarbij ik altijd zonder uitzondering verdwaal?

De Indiase lamp verlicht mijn tweekamerappartement. Hier woon ik al bijna een heel jaar. Tien maanden om precies te zijn. Alles wat hier staat heb ik zelf gekozen maar ik heb niet gekozen om hier te komen. Ik ben hier naartoe gedreven door mijn eigen dolende karakter. De lamp heeft minuscule gaatjes in haar zilverkleurige kap. Door die gaatjes heen wordt het licht op een sprookjesachtige manier verspreid en maakt dat mijn woonkamertje, met een hoop fantasie en ogengeknijp, s’avonds laat op de spiegelzaal in het Amber paleis in Jodhpur, in Rajasthan lijkt. In India heb ik een nacht in de open lucht geslapen, onder een hemel boordevol sterren. S’morgens werd ik wakker gemaakt om de zonsopgang te aanschouwen en ver weg, waar de randjes van de zandduinen afstaken tegen de ochtendlucht, liepen drie kamelen. Het waren net de drie koningen die de Davidsster volgden maar de sterren waren al weg. En zo voel ik me nu. Ik volg een ster maar ik weet niet waar hij is. Ik weet niet wat ik precies volg en waarom maar ik blijf lopen in de hoop dat hij zich aan me zal openbaren. En ondertussen sluipt de tijd me voorbij, als een oud mannetje met een stok. Soms staat hij even stil om uit te puffen en kijkt hij buiten adem maar toch rustig – want de tijd heeft zijn eigen, onverstoorbare, ritme - om zich heen, haalt hij misschien even een zakdoek tevoorschijn, zo’n witte, met blauwe en bordeauxrode strepen, om zijn voorhoofd te deppen. Maar dan schuifelt hij verder en als hij aan het eind van de straat de hoek om loopt is hij weg. Dat gevoel.

(LB, April 2005)

It's worth centuries of existence

it's ours

there is always that space there
just before they get to us
that space
that fine relaxer
the breather
while say
flopping on a bed
thinking of nothing
or say
pouring a glass of water from the
spigot
while entranced by nothing

that
gentle pure
space

it's worth

centuries of
existence

say

just to scratch your neck
while looking out the window at
a bare branch

that space
there
before they get to us
ensures
that
when they do
they won't
get it all

ever.


Charles Bukowski, You get so alone at times it just makes sense



"The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes 'Awww!' "

Jack Kerouac, On the road



Jesus Quintana:
You ready to be fucked, man? I see you rolled your way into the semis. Dios mio, man. Liam and me, we're gonna fuck you up.

The Dude:
Yeah, well, you know, that's just, like, your opinion, man.

Jesus Quintana:
Let me tell you something, pendejo. You pull any of your crazy shit with us, you flash a piece out on the lanes, I'll take it away from you, stick it up your ass and pull the fucking trigger 'til it goes "click."

The Dude: Jesus.

Jesus Quintana: You said it, man. Nobody fucks with the Jesus.


The big Lebowski

Me 1: Well, it's not late but I think I will go to bed anyway...

Me 2: Why?

Me 1: Just because....I want to fall...to disappear into oblivion, that's why!

Me 2: Will you find dreams that are better than reality?

Me 1: Will you shut up?! All I know is that I am not going to find what I want here, tonight, and the next best thing is sleeping. So just take yourself off my mind and let me go!

(LB)

A night on the town

A night on the town, somewhere in September
(of: Een Paar tips om het Amsterdamse Nachtleven zonder kleerscheuren te overleven)


Ik ga in een hoekje zitten. De tafeltjes zijn nat van het bier en het ruikt er naar hasj. Omdat ik alleen ben kan ik niks anders doen dan maar weer een sigaret opsteken. Terwijl ik ongewild een bierviltje verkruimel met mijn rechterhand, bekijk ik de ruimte en vooral de mensen in de ruimte. Kijk hoe iedereen zich hier thuis lijkt te voelen, in deze bar. Iedereen hoort ook bij tenminste twee anderen, als je de twee zielige mannetjes aan de bar niet meerekent. En mij. Ik ken hier mensen, ze zullen later wel komen en ook al komen ze niet, binnen de kortste keren heb je een gesprek. Gesprekken beginnen altijd via een vuurtje, of een "wat kijk je boos", en "wat ruik je lekker". Ik draag altijd parfums die niemand anders heeft, parfums die niet in Nederland verkrijgbaar zijn en die mijn ex vriend zeker zou vinden stinken. Mijn ex vriend vond bijna alle parfums stinken...

Als ik naar 'Sex and the City' keek, vroeger, geloofde ik niet dat het zo makkelijk was maar het is echt zo: Als je wil kan je in Amsterdam, net zo goed als in New York, iedere avond een andere vent mee naar huis nemen. Ik vermoed dat je er, als je het zou doen, een behoorlijk rotgevoel aan over zou houden maar stel dat het een opdracht was. Ik bedoel, een soort column, ja, net zoals in SATC maar dan echter. In mijn column zou er naast cocktails en wijn bijvoorbeeld evenveel bier geschonken worden, meer bier zelfs, want bier is goedkoper en drinkt zo makkelijk weg. Als je nerveus genoeg bent, niet teveel eet en genoeg rookt krijg je er ook geen bierbuik van.

Terug naar de bar. Vanavond is hij er weer en hij ziet er heel gewoon uit. Ben ik de enige die ziet dat hij alleen maar denkt dat hij sex appeal heeft? Hmmmm, volgens mij wel want er draaien minstens drie vrouwen om hem heen! De DJ draait iets wat Latino klinkt en drie colombianen beginnen te schreeuwen alsof ze even terug in hun stoffige straatjes zijn. Ik kijk alleen naar hen en denk aan Iquitos, Peru. We zitten in een kamer met drie Peruanen, een Nederlandse vrouw en haar gerimpelde gekke tante. We zingen bij het getokkel van een gitaar. Ik kan me de titel van de song niet meer herinneren en dat irriteert me. De kamer was gelig door de kleur van de muren en het zwakke lamplicht. Ik zong en was gelukkig en mijn ex man (toen nog vriend) lachte vrolijk naar me. Hoeveel liefdes moet je in je leven doorstaan voordat je de ware tegenkomt? Of is de ware een combinatie van alle mannen die je ooit hebt liefgehad? Na elke man wil je net weer iets meer van het ene en iets minder van het andere....

"Ben je wel wakker?" Ik word inderdaad als het ware wakker, weg uit Iquitos, terug in de wereld van vals en hard gelach en geveinsde vreugde. Hij zegt meestal maar drie zinnen per avond tegen me en praat voor de rest met veel mensen. Drie zinnen en nog veel meer plagerige blikken en ik weet dat hij me wil.... Maar het mag niet te makkelijk gaan want anders is het niet spannend meer. En ondertussen kijkt die ander op van wat hij aan het doen is – scratchen, weet ik veel – en verbijt zich. Zijn bedoelingen zijn eervol maar hij krijgt niet wat hij wil. Alleen een man die me aankan krijgt mij, misschien. Maar wie kan me aan?

"Nee hoor, ik ben wakker, ik zat te denken aan een plek waar ik lang geleden een mooie avond had." Een eigenwijze glimlach van mij, een zelfgenoegzame glimlach van hem. Einde conversatie. Toen ik een paar uurtjes terug nog thuis op de bank zat te schrijven wist ik nog niet dat ik zou gaan. Het is niet zo moeilijk om naar boven, naar de spiegel, te gaan en me op te tutten. Het is ook niet moeilijk om de deur open te doen en de straat op te gaan maar het is wel een beetje moeilijk om daar naar binnen te gaan en niet te weten wat me te wachten staat. Toch kan je gewoon aan de bar gaan zitten en met zelfverzekerd gezicht een biertje bestellen en een sigaret opsteken. "Je hebt een soort elan over je," zei een van de mannen – of moet ik zeggen jongens – die daar rondlopen. Ik ben een nieuwe aanwinst en men begrijpt niet helemaal waar ik precies vandaan kom maar als het gezellig is dan word ik gewoon geaccepteerd.

In de spiegel tegenover de bar zie ik twee grote, dramatisch kijkende blauwe ogen. Zien anderen me ook zo? Ik zit niet meer in een hoekje maar aan de bar. Naast me zit een lange kerel die praat over zijn werk. Vraag een kerel naar zijn werk en je hoeft een half uur lang alleen maar te glimlachen en te knikken. En geloof me, daarna zijn ze in staat om te zeggen dat ze het leuk vonden om met je gepraat te hebben! Mannen... Soms werp ik een steelse blik op hem en hij kijkt altijd terug. Pesterig, zo van "wat wil je nou, meisje, je wil geneukt worden hè?" "Eh, nee, niet door jou!"

Is dit mijn leven? Neh, het is een stukje van mijn leven waar ik het een en ander van leer. Hoe was het ook alweer? Oh ja, ik zit in de Matrix maar ik ben een spion. Ik infiltreer in de Matrix om te weten te komen hoe hij werkt, wie de marionetten zijn en wie de poppenspeler. Ik ben een marionet en de poppenspeler, de rollen wisselen. Wat zal er vanavond gebeuren? Er zijn mensen hier die langzaam wakker worden, bij elk biertje dat ze drinken. Hoe meer bier ze in hun lijf hebben hoe meer ze gaan bewegen en lachen en met hun armen zwaaien. Ikzelf word er minder nerveus van, beweeg iets soepeler, maar lach nog steeds alleen als iets echt grappig is of op eigen commando. Zo is mijn lach soms echt en soms nep. Er is een jongen op mijn werk die zegt dat als ik lach het lijkt alsof er een zonnestraal binnenkomt. Het is een Duitser, een romantische, want dat soort dingen zeiden ze geloof ik alleen in de negentiende eeuw. Ik lach als hij dat zegt, en die lach is echt.

Een goede tip met betrekking tot flirts en het Amsterdamse nachtleven is trouwens om kunstenaars en andere creativelingen niet al te serieus te nemen. Zoals ze zelf heel parmantig zeggen: "Wij kunstenaars moeten niet gehinderd worden door enig verantwoordelijkheidsgevoel." Luister daar goed naar, echt, en interpreteer het niet als 'rode kruis opdracht'. Het probleem van de meeste vrouwen is dat ze zichzelf als een soort moeder Theresa zien ("ik zal hem helpen zijn betere zelf te vinden"). Daarbij wordt vaak vergeten dat velen hen hierin voorgingen en waarom zou juist jij er wel in slagen?

Oh, en complimenten!

Mannen kunnen heel genereus en origineel zijn in het ter plekke bedenken van complimenten en het is een kunst om deze met flair en een korreltje zout te accepteren. "Jij bent anders dan andere vrouwen" betekent eigenlijk "Vertel me met wat voor soort compliment ik jou in bed kan krijgen want het is me nog niet helemaal duidelijk." Dan heb je ook nog "Je bent intelligent" hetgeen betekent: "Je bent waarschijnlijk dom genoeg om te denken dat ik ook voor je brains ga, maar natuurlijk gaat het me om je body." De meest succesvolle complimenten gaan gepaard met peinzende blik, natuurlijk, zodat het lijkt alsof ze je heel goed observeren en er verbaasd over zijn hoe anders en intelligent je eigenlijk bent.

Ik weet het, dit klinkt allemaal erg deprimerend maar het is echt waar. Je bent nooit te oud om te leren, zullen we maar zeggen.

(LB)

You cannot protect yourself from sadness..

...without protecting yourself from happiness



"Why are you leaving me? He wrote, I don't know how to live.
I do not know either, but I am trying.
I do not know how to try.
There were things that I wanted to tell him. But I knew they would hurt him.
So I buried them, and let them hurt me."



"Do you want to see me again or should I go away?"
The next morning there was a note written on the window,
"Don't go away," which meant something but it didn't mean "I want to see you again."
I gathered a handful of pebbles and tossed them at her window, nothing happened, I tossed some more, but she didn't come to the window, I wrote a note in my daybook - "Do you want to see me again?" - I ripped it out and gave it to the doorman, the next morning I went back, I didn't want to make her life any harder than it was, but I didn't want to give up either, there was a note on the window: "I don't want to want to see you again," which meant something but it didn't mean yes. I gathered pebbles from the street and threw them at her window, hoping she would hear me and know what I meant, I waited, she didn't come to the window, I wrote a note - "what should I do?" - and gave it to the doorman, he said, "I'll make sure she gets it, I couldn't say, "Thank you." The next morning I went back, there was a note on her window, the first note, "Don't go away," I gathered pebbles, I threw them, they tapped like fingers against the glass, I wrote a note, "Yes or no?" for how long could it go on? The next day I found a market on Broadway and bought an apple, if she didn't want me I would leave, I didn't know where I would go, but I would turn around and walk away, there was no note in her window, so I threw the apple, anticipating the glass that would rain down on me, I wasn't afraid of the shards, the apple went through her window and into her apartment, the doorman was standing in front of the building, he said, "You're lucky that was open, pal," but I knew I wasn't lucky, he handed me a key. I rode the elevator up, the door was open, and the smell brought back to me what for forty years I has struggled not to remember but couldn't forget. I put the key in my pocket, "Only the guest room!" she called from our bedroom, the room in which we used to sleep and dream and make love. That was how we began our second life together....



"How could you?
He wouldn't show me his eyes. I hate silence.
Say something.
He took his pen from his shirt pocket and the top napkin from the stack on the table.
He wrote, you were happy when I was away.
How could you think that?
We are lying to ourselves and to each other.
Lying about what? I don't care if we're lying.
I am a bad person.
I don't care. I don't care what you are.
I can't.
What's killing you?
He took another napkin from the stack.
He wrote, You're killing me.
And then I was silent.
He wrote, You remind me.



"I thought about waking her.
But it was unnecessary.
There would be other nights.
And how can you say I love you to someone you love?
I rolled onto my side and fell asleep next to her.
Here is the point of everything I have been trying to tell you.
I love you.

Jonathan Safran Foer, extremely loud and incredibly close

Piece by Piece

First of all must go
Your scent upon my pillow
And then
I'll say goodbye to your whispers in my dreams.

And then our lips will part
In my mind and in my heart,
Cos your kiss
Went deeper than my skin.

Piece by piece is how I'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time

First of all must fly,
My dreams of you and I,
There's no point of holding on to those
And then our ties will break,
For your and my own sake,
Just remember,
This is what you chose

Piece by piece
Is how I'll let go of you
Kiss by kiss, will leave my mind one at a time
One at a time

I'll shed like skin,
Our memories of lazy days,
And fade away the shadow of your face

Piece by piece
Is how I'll let go of you
Kiss by kiss,
Will leave my mind one at a time
One at a time
One at a time
One at a time...

Katie Melua, Piece by Piece



It's always good to have a plan. Some people prefer not to have plans at all, as they claim to get by without them. They live by the day because they can, or they live by the day because they feel too inadequate to even consider the future. I still think some form of planning, even plotting, is needed. As Tolkien puts it: "It will not do to leave a live dragon out of your plans if you live near one."

Well, you could also move.

But even if you moved, the dragon would still somehow pop up. I think it was in latin class, when I was about 16, that I once read a piece by Seneca in which he said that no matter how far you travelled, you always take your problems with you.

And, yep, he was right. The dragon always does seem to pop up somehow.

It could be in a song, while driving in a white Ambassador somewhere in India, while smelling the cow dung boiling on the highway. It could be on top of a mountain in Machupichu, Peru, while you realize you're standing in the middle of a cloud. It could be while looking out over the Tuscan hillside, observing all the various tones of brown and far in the distance the approaching rain...

But don't let that stop you from travelling, though, even if you do have problems. Travelling makes you see things in a different perspective and, even if in the end it may or may not help you to eventually get to resolution, you will feel a little different. Richer of soul, I have found.

(LB)



Invincibile

Credi di essere
Come la sabbia
di volta in volta
sprofondata dalle onde
violente del mare
Con ogni sorso della vita
amara piu' ricca
credi di essere troppo
conscia di ogni movimento
ti giri e rigiri cercando
e sempre poi riesci a trovare
il senso perso e cosi'
vagando sali sul prossimo treno
che ti portera' solo Dio sa dove
Ed ogni posto ti sembra
prezioso nella sua bruttezza
bellezza invincibile
credi di essere
vedendo tutto quello che
non c'e'

(LB)

Hoe het begon

So...

Five minutes after she had sent out the email to everyone, her mobile phone started ringing...

In the old days that would have been the moment in which she would have tried to feel if the mailbox was full so she would have been able to take out the letter and throw it away. She would have bruised her fingers in the process but, hey, who cares at that point!

No, wait.

In the old days her mobile phone wouldn't have rung since there weren't any of those yet. And the letter would have been mercilessly sent to its destination and so it would have been too late anyway.

See?

It's not like the modern media destroys everything more than the oldfashioned media did.

Now you just find out sooner...

Oh, and there's less time to think if you're impulsive.


(LB)



Hoe het begon

Begon het toen ik een jaar of 11 was en dacht veel specialer te zijn dan de rest? Nee, ik denk dat het begon toen ik vele jaren later opeens met grote schrik tot het besef kwam dat iedereen waarschijnlijk hetzelfde dacht. Dit besef weerhield me er niet van op goede dagen stug vol te houden dat de rest van de wereld het natuurlijk mis had maar het leidde er wel toe dat ik een grote angst voor de dood ontwikkelde, en voor banaliteit.

Ik herinner me nog goed dat ik een keer ruzie had met zo ongeveer mijn hele schoolklas omdat het populairste meisje besloten had dat ik er niet meer bij hoorde. Ze stonden met zijn allen aan een kant van de dijk en ik aan de andere en ze keken me allemaal bijzonder giftig aan. Ik voelde me verschrikkelijk in de steek gelaten toen ik me resoluut omdraaide en weg liep, maar eenmaal thuisgekomen nam ik me voor me nooit zoals een schaap te gedragen. Ik minachtte iedereen die daar had gestaan en ben vanaf dat moment altijd op mijn hoede geweest. Ik wist dat je van het ene op het andere moment “uit de gratie” kon raken, wat je ook doet, en ik besloot dat dit me er niet van zou weerhouden altijd mijn mening te geven. Dan maar minder populair. Ik hoef niet te vertellen dat alles de volgende dag weer vergeten leek en dat sterkte me alleen nog maar in mijn besef.

Toen ik jaren later afstudeerde in Italiaanse taal- en letterkunde haastte ik me naar Italië om daar maar naar een baan te zoeken, het maakte me niet zoveel uit wat. Ondanks al mijn goede voornemens was ik doodsbang voor de Nederlandse arbeidsmarkt en vreesde ik dat ik nooit mijn weg zou vinden door dat donkere bos vol blonde mensen met ellenlange CV’s. Ik vond mezelf helemaal niet zo speciaal meer en wist vooral ook niet wat ik precies wilde.

Aangekomen in Bologna kreeg ik dankzij de vader van een goede vriend een lijst internationaal georiënteerde bedrijven om aan te schrijven en werd ik tot mijn grote verbazing binnen een week uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, bij een modebedrijf nog wel. Verwoed zocht ik, arme net afgestudeerde, wat kleren bij elkaar die me geschikt leken en belde het nummer van het taxibedrijf dat de president van het bedrijf, Signor Ermolli, me gegeven had. Een chique donkerblauwe auto stopte voor mijn appartementje en ik stapte met kloppend hart in. Na vele kronkelweggetjes werd ik afgezet bij een prachtige villa in de heuvels van Bologna. Het leek er zo vredig en stil. Ermolli ontving me in zijn mahoniehouten kantoor en binnen vijf minuten leunde hij naar voren en pakte met boosaardig gekrulde wenkbrauwen (denk Jack Nickelsson) de mouw van mijn colbertje vast: Er ontbrak een knoop. Dit, plus de geruisloze en zombieachtige manier waarop de rest van het personeel zich door de gangen bewoog, had me moeten waarschuwen voor het feit dat dit misschien een bedrijf was met een aparte soort managementstijl. Maar hoe vreemd ik alles ook vond, ik was in Italië en kon niet wachten mijn ouders te vertellen dat ik een baan had gevonden bij een echt bedrijf en nog wel in de mode, tegen alle verwachtingen in. Mijn vader had me immers geen kans gegeven en me gezegd dat ik waarschijnlijk in een bar zou gaan moeten werken, waarop ik natuurlijk uitdagend “nou en?” heb geantwoord. Bovendien werd me meteen verteld dat ik bijna elke maand zou moeten reizen, niet alleen binnen Italië maar ook in en buiten Europa! Dus je begrijpt dat ik me de koningin voelde en die kans zeker niet zou laten liggen.

Op de allereerste werkdag zag ik de villa voor het eerst van de angstaanjagende, spookachtige stilte veranderen in een soort hel. Ik zat aan mijn nieuw verworven bureau nog helemaal niks te doen en wat kennis te maken met mijn nieuwe collega’s. Een van hen was de administratieve hulp, Signor Martelli, een nerveus, dikwijls diep zuchtend klein mannetje met een op en neer springend snorretje die duidelijk homofiel was maar me vertelde getrouwd te zijn. Toen Ermolli opeens begon te schreeuwen keek iedereen naar het plafond (wij zaten op de begane grond, Ermolli had zijn kantoor op de eerste verdieping). Ik keek vooral naar Martelli die lijkbleek met opgeheven handen riep:”Wie moet ie deze keer hebben?!” en wachtte af. Twee minuten later ging de deur van ons kantoor open en daar stond Emanuele, de magazijnjongen en tevens het manusje van alles. Hijgend vertelde hij dat we allemaal met onze prullenbak naar boven moesten komen, naar de hal. Ik keek onder mijn mahoniehouten bureau en, inderdaad, daar stond een overvolle prullenbak (had de werkster die niet geleegd?). Met lood in hun schoenen beklommen Martelli en de andere twee nieuwe collega’s die beneden zaten de brede trappen naar de verdieping boven ons en ik volgde hen met nog lichte tred (ik kon immers niks gedaan hebben, het was mijn eerste werkdag!). Al boven gekomen zag ik alle medewerkers braaf en bang met hun prullenbak in de hal staan en Emanuele in het midden met een vuilniszak. Naast hem stond Ermolli die schreeuwde dat we te slonzig waren om onze eigen prullenbakjes te legen. We dachten toch zeker niet dat we daar te goed voor waren? Een voor een moesten we ons prullenbakje legen in de vuilniszak en Emanuele kreeg complimenten dat hij deze belangrijke taak zo goed coördineerde.....

Vele momenten van dien aard volgden maar ik vergat ze een beetje toen ik tien dagen naar New York mocht, in mijn eentje, om de nieuwe leercollectie samen met onze agenten aldaar te presenteren aan alle klanten, grotendeels modeontwerpers, sommigen beroemd, anderen beginnend en werkzaam in donkere keldertjes vol stof en vreemdsoortige schoenen en tasjes. In het weekend slenterde ik alleen door New York en voelde me wederom de koningin. Orders voor leermonsters vlogen binnen en terug in Bologna was het wachten op de productie. Helaas was het vaak zo dat de productieorders door de fabriek in Sicilië niet op tijd verstuurd werden en dan was het fluiten naar de winst...

Ik vergeet ook nooit het hilarische moment dat ik bij Moschino in Milaan over de rode loper struikelde en languit over de trap viel. Ik weet nog steeds niet of de receptionist het gezien heeft!

Het avontuur eindigde ongeveer een jaar later. De zaken gingen steeds slechter (het bedrijf maakte fantasie, veel prints, de mode was hoofdzakelijk zwart en bruin, zonder enig dessin en Ermolli wenste zich niet aan te passen) en onze Amerikaanse agent een ambitieus, volks meisje aannam dat niet eens foutloos haar eigen taal kon spellen. Ze schreef “accept” terwijl ze “except” bedoelde, of vice versa, dat weet ik niet meer. Ik kreeg in ieder geval een conflict met haar en op een dag trilde de Bolognese villa weer eens in haar voegen. Martelli hief zijn handen ten hemel maar dit keer had hij niks te vrezen: Het ging om mij. Ermolli riep me naar boven en verkondigde dat ik mijn ontslag moest indienen omdat ze me aangenomen hadden omdat ik Italiaans en Engels sprak maar dat dit zeker niet het geval was. Nu was ik over een aantal dingen onzeker (bijvoorbeeld mijn kennis over leer – niemand heeft mij ooit iets over leer geleerd, ik moest het vooral verkopen en volgens Ermolli en zijn zakenpartner Gamberi maakt het niet uit of je nu leer of aardappelen verkocht) maar ik wist in ieder geval zeker dat er met mijn Engels en Italiaans niks mis was. Ik had dan ook geen enkel verlangen om tegen deze tiran zijn aantijgingen in te gaan. Toen hij zag dat ik nog niet kwaad genoeg was begon hij maar over mijn gebrek aan communicatievaardigheden. Dit illustreerde hij op de volgende manier: Men neme een potlood, men gooie het tegen L. haar borst aan en men zegge: “Zie je, communicatie betekent het stokje doorgeven, zoals in een estafetterace, maar wat jij doet is het stokje gooien in plaats van netjes aangeven”. Interessant. Jammer dat ik dit alles natuurlijk niet kon volgen want ik sprak immers geen Italiaans..

Goed, ik nam die dag ontslag, nadat ik me had laten informeren over mijn rechten en achterstallige betalingen. Het enige lichtpuntje was dat ik net het oude witte Ford Fiestaatje van mijn moeder had laten overkomen uit Nederland, dus in plaats van te wachten op een collega die me een lift kon geven kon ik waardig in mijn eentje wegrijden. Uit de parkeerplaats, over het knisperende kiezelpad, door het roestige hek, uit de heuvels, de stad in.

(LB)

If you let your fears keep you from flying...

...you will never reach your height






Fast car

You got a fast car
I want a ticket to anywhere
Maybe we make a deal
Maybe together we can get somewhere
Anyplace is better
Starting from zero got nothing to lose
Maybe we’ll make something
But me myself I got nothing to prove

I remember we were driving driving in your car
The speed so fast I felt like I was drunk
City lights lay out before us
And your arm felt nice wrapped ’round my shoulder
And I had a feeling that I belonged
And I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car
But is it fast enough so you can fly away
You gotta make a decision
You leave tonight or live and die this way

Tracy Chapman (some pieces left out)



In restaurants we argue
over which of us will pay for your funeral

though the real question is
whether or not I will make you immortal.

Margaret Atwood




Siren Song

This is the one song everyone
would like to learn: the song
that is irresistible:
the song that forces men
to leap overboard in squadrons
even though they see the beached skulls
the song nobody knows
because anyone who has heard
it is dead, and the others can't remember.
Shall I tell you the secret
and if I do, will you get me
out of this bird suit?
I don't enjoy it here
squatting on this island
looking picturesque and mythical
with these two feathery maniacs,
I don't enjoy singing
this trio, fatal and valuable.
I will tell the secret to you,
to you, only to you.
Come closer. This song
is a cry for help: Help me!
Only you, only you can,
you are unique
at last. Alas
it is a boring song
but it works every time.

from Margaret Atwood, You are happy