Astonishing

Who is he?
Who is he with his marry me?
With his ring and his marry me,
the nerve, the gull.

This is not,
Not what was meant to be.
How could he ruin it all
With those two words?

I thought I knew him
Thought that he knew me
When did it change?
What did I miss?

A kiss,
When I thought all along,
That we were meant to find frontiers,
How could I be so wrong?

And I need,
How I need my sisters here
If I can't share my dreams
What were they for?

I thought our promise
That we would never change and never part.
I thought together,
We'd amaze the world.
How can I live my dreams or even start when everything has come apart.

I thought home was all I'd ever want
My attic all I'd ever need.
Now nothing feels the way it was before
And I don't know how to proceed.
I only know I'm meant for something more
I've got to know if I can be
Astonishing

There's a life
That I am meant to lead
A life like nothing I have known
I can feel it
And it's far from here
I've got to find it on my own

Even now I feel it's heat upon my skin.
A life of passion that pulls me from within,
A life that I am making to begin.
There must be somewhere I can be
Astonishing
Astonishing

I'll find my way
I'll find it far away
I'll find it in unexpected and unknown
I'll find my life in my own way
Today

Here I go
And there's no turning back
My great adventure has begun
I may be small
But I've got giant plans
To shine as greatly as the sun

I will blaze until I find my time and place
I will be fearless,
Surrendering modesty and grace
I will not disapear without a trace
I'll shout and start a riot
Be anything but quiet
Christopher Columbus
I'll be Astonishing
Astonishing
Astonishing

At Last

(Soundtrack Little women)

What we ought

"Of all the records in my fast growing collection, it was the one to which I kept returning. Tonight, however, I figured out why. In the opera, Donna Elvira is swearing revenge against Giovanni - because he's robbed her of her virtue. In truth, however, Elvira's anguish is rooted in the fact that she fell head over heals for the Don who has seduced and abandoned her. Meanwhile, Donna Anna is doing her damnest to avoid the dull, cautious Don Ottavio who so desperately wants her as his wife.
For some curious reason, this story rang a bell with me.
I had surrendered to Don Giovanni. I had surrendered to Don Ottavio. But why surrender again to anyone when you're finding your own way in the world?"

(The pursuit of happiness, Douglas Kennedy)


We do not what we ought;
What we ought not, we do;
And lean upon the thought
That chance will see us through

(Matthew Arnold)


"When written in chinese the word "crisis" is composed of two characters. One represents danger and the other represents opportunity"

(John F. Kennedy)


I have surrendered only to a few men in my life and between them they are so strikingly different from one another that I wonder if there's any pattern at all. Line them up and you'll be left arching your brows and scratching your head.

Then there's the line up of men to whom I've never been able to surrender even though they'd been perfectly happy to surrender to me.
I've tried - and managed quite well - to get by on my own but if I actually have succeeded in 'finding my way in the world' is another story altogether. I still like to think that I haven't found my way yet, but if I really want to convince myself of the fact that I'm still finding myself and my way, I should at least be trying to do so in the mean time.

And that is precisely been the sour point during the last couple of years. I'm not sure if I am living my life or if my life is living me instead, and, believe me, I'm not saying there's something totally wrong with the quality of my life. What I'm talking about is the amount of thinking as compared to the amount of actual acting: The putting into practice of all these thoughts. I keep saying to myself that "there's still something special out there waiting for me", and don't think that by saying this I don't realize that some day I'll have to grab the bull by its horns instead of staring out of my window or doing my daily chores with that haughty look on my face. Action is the imparative word here and I know it. And what's holding me back?

Fear and laziness.

Still.

So tomorrow I'll drag my butt to that creative writing course information day with an open mind, and that will be part I of my action list towards the finding-my-way-in-this-world plan. Because isn't that the major objective in life? Didn't I always flee from mediocrity, nothingness and didn't I always break out when I felt imprisoned? All my fleeing and breaking out has to lead to something eventually, has to have some real purpose, indeed. Only then I will be able to trace a line through my life, a line with actions and logical consequences.

I'll keep you up to date!

Thinking and Writing

"In order for me to think about something, I have to first put it in writing. It's been that way since I was little. When I didn't understand something, I gathered up the words scattered at my feet, and lined them up into sentences. If that didn't help, I'd scatter them again, rearrange them in a different order. Repeat that a number of times, and I was able to think about things like most people. Writing for me was never difficult. Other children gathered pretty stones or acorns, and I wrote. As naturally as breathing, I'd scribble down one sentence after another. And I'd think. "

Sputnik Sweetheart, Haruki Murakami


Dit citaat spreekt me aan want ik heb altijd gezegd:"Ik denk met een pen in mijn hand". Dit geldt nog steeds, ook als ik aan het werk ben en in een vergadering zit. Het kan zijn dat ik mijn aantekeningen nooit meer nalees maar doordat ik de woorden opschrijf begint er zich een duidelijk beeld te vormen van de situatie.

Tot mijn 28ste ongeveer heb ik altijd dagboeken bijgehouden maar vanaf het moment dat ik begon na te denken over 'echt' schrijven, ben ik met die gewoonte gestopt. Ik schrijf nu alleen nog maar als ik 'inspiratie' heb of als ik wil nadenken over iets waar ik zonder 'pen' niet uit kom.

Ik zou de nachtmerrie die ik deze afgelopen nacht heb gehad kunnen beschrijven. Er vloeide geen bloed, ik werd door niemand achterna gezeten en er stortte geen vliegtuig neer, maar ik werd wakker met een gevoel van woede en onmacht. Een gevoel dat ik al maanden niet meer heb gehad. Ik heb wel een fase gehad waarin mijn nachtmerries nogal geweldadig waren. Meestal was ik getuige van de meest verschrikkelijke misdaden of ongelukken. Ik heb lijken ontdekt in auto's, ben gevlucht voor groepen moordenaars die me uiteindelijk inhaalden of mijn hele lichaam was bedekt met rare bobbels in allerlei kleuren, zodat ik op een gegeven moment wel wakker moest worden, maar de ergste dromen zijn toch die van bedrog. De personen waarvan je denkt, of ooit dacht, dat je ze kan vertrouwen, bedriegen en beledigen je waar je bij staat. En je kan er niks aan doen. Dat zijn de dromen die me met kloppend hart doen ontwaken en alle bedrog en onzekerheden weer opnieuw doen beleven. Betekent dit dat je over sommige dingen nooit heen komt, hoe lang je ook wacht? Hoe hard je ook vecht? Want als je in de uren waarin je wakker bent vrolijk door het leven gaat, of denkt te gaan, en denkt dat alle oude pijn weg is, dan heb je het mis. Je kan er op rekenen dat je dromen je zullen vertellen dat dit niet het geval is.

Ik word midden in de nacht wakker, zwetend en met kloppend hart. Kwaad op mezelf. Ik ga naar beneden en drink wat water en denk: Dit is je straf! Bedrieg nooit meer iemand in je leven, maak nooit meer de verkeerde keuzes, anders komt het allemaal in tienvoud bij je terug. En ik besef met een schok dat er diep in me een angst zit genesteld. Ik ben bang om opnieuw verliefd te worden. Bang voor mijn eigen wispelturigheid en voor mijn ongeduld, bang voor nieuwe mislukkingen, bang voor de tijdelijkheid van alles. Cynisch en bang.

Ik ga weer slapen en word s'morgens wakker. Nu de nacht voorbij is lijkt alles zo ernstig niet meer, maar ik dwing mezelf ertoe dit op te schrijven, zodat ik weet dat ik erop moet letten, elke dag. Dat er momenten zijn waarop ik mezelf tot orde moet roepen. 'Daar ga je weer! Stop! Je kan jezelf vetrouwen, je kan anderen vertrouwen, je bent wijs genoeg!'

Ik moet het als een mantra herhalen, niet altijd, maar soms: Het is een nieuwe dag. Een mooie nieuwe dag.

(LB)

Nothing to write

Seemingly transparant is this page
There's no ink. There are just black letters and words
No pen that scratches just the tick tick tock of my two three fingers on the keyboard
No real romance left in this world no letters no notes no thumps on the doormat
Deaf but screaming crowds notice me but do not speak
Their faces staring just for one moment. So light...
but heavy on my soul
No one moves out of place
There's so much laughter so much talk
So much to do so much to say
but nothing to write

Een regenboog over de Dam

Er staat een regenboog boven de dam. Het is een perfecte boog met prachtige vage kleuren. Het is avond, de zon is verborgen, het regent niet waar wij staan. Het avondlicht is warm en geeft ons een gloed. Een beschermend laagje vernis. Meerdere mensen maken foto's, anderen lopen door alsof de regenboog er niet is. Misschien niet omdat ze hem niet mooi vonden maar omdat ze hem simpelweg niet zagen! Hoe vaak zie je dingen niet omdat je teveel gefocused bent op iets anders? Het is me zelf vaak overkomen. Ik was dan bijvoorbeeld veel te veel bezig met mezelf en met de indruk die ik op anderen maakte of ik maakte me juist te druk om anderen. Om wat ze voelden en wat ze wilden en wat ze dachten en wat ze deden. Nu ben ik er ondertussen achter dat dit allemaal nutteloos is en dat je op die manier jezelf juist verwaarloost omdat je die 'zelf' niet voedt met al het moois wat zomaar voor het oprapen ligt. Toch blijft het moeilijk want ik wil zoveel. En ik wil dat alles wat ik wil nu begint, niet ooit! Want het leven is zo kort! Ik wil er niet op wachten, ik wil het beinvloeden terwijl het soms beter is om te drijven in plaats van te zwemmen. Maar daar heb ik het geduld niet voor. Zo ben ik eigenlijk.

Nu wil ik bijvoorbeeld graag weten of de lucht echt zo mooi was, die vrijdag avond in Amsterdam, of dat het alleen in mijn perceptie zo was. Maar wat is het verschil? Het maakt niet uit, want hoe dan ook, ik heb het gezien, ik heb het gevoeld, ik heb het geroken, dus het was zo!

(LB)


A lovestruck romeo sings a streetsus serenade
Laying everybody low with me a lovesong that he made
Finds a convenient streetlight steps out of the shade
Says something like you and me babe how about it ?

Juliet says hey its romeo you nearly gimme a heart attack
He's underneath the window she's singing hey la my boyfriends' back
You shouldn't come around here singing up at people like that
Anyway what you gonna do about it ?

Juliet the dice were loaded from the start
And I bet and you exploded in my heart
And I forget the movie song
When you wanna realise it was just that the time was wrong juliet ?

Come up on differents streets they both were streets of shame
Both dirty both mean yes and the dream was just the same
And I dreamed your dream for you and now your dream is real
How can you look at me as if I was just another one of your deals ?
Where you can fall for chains of silver you can fall for chains of gold
You can fall for pretty strangers and the promises they hold
You promised me everything you promised me think and thin
Now you just says oh romeo yeah you know I used to have a scene with him

Juliet when we made love you used to cry
You said I love you like the stars above Ill love you till I die
There's a place for us you know the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong juliet ?

I can't do the talk like they talk on tv
And I can't do a love song like the way its meant to be
I can't do everything but I'd do anything for you
I can't do anything except be in love with you

And all I do is miss you and the way we used to be
All do is keep the beat and bad company
All I do is kiss you through the bars of a rhyme
Julie Id do the stars with you any time
Juliet when we made love you used to cry
You said I love you like the stars above I'll love you till I die
There's a place for us you know the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong juliet ?

A lovestruck romeo sings a streetsus serenade
Laying everybody low with me a lovesong that he made
Finds a convenient streetlight steps out of the shade
Says something like you and me babe how about it ?

(Dire Straits)

Rice pudding again?

"Along the way I stopped into a coffee shop. All around me normal, everyday city types were going about their normal, everyday affairs. Lovers were whispering to each other, businessmen were poring over spread sheets, college kids were planning their next ski trip and discussing the new Police album. We could have been in any city in Japan. Transplant this coffee shop scene to Yokohama or Fukuoka and nothing would seem out of place. In spite of which - or, rather, all the more because - here I was, sitting in this coffee shop, drinking my coffee, feeling a desperate loneliness. I alone was the outsider. I had no place here."

Haruki Murakami, Dance Dance Dance



Reading Murakami is like being at home while listening to jazz and cooking something exquisite just for you, in your small but perfect kitchen. You think you feel at ease in your world, you think it's just right the way it is, when all of the sudden a monster taps on your window. It's a monster, you know it is. It looks terribly scary but at the same time you feel sorry for it and want to discover what it wants from you. So you open the window and ask the monster what he wants. And then...a journey not unlike Alice in Wonderland starts imposing itself on you.

It's amazing.

(LB)


Anyway, it seems to me that the way most people go on living (I suppose there are a few exceptions), they think that the world of life (or whatever) is this place where everything is (or is supposed to be) basically logical and consistent. ... It's like when you put instant rice pudding mix in a bowl in the microwave and push the button, and you take the cover off when it rings, and there you've got rice pudding. I mean, what happens in between the time when you push the switch and when the microwave rings? You can't tell what's going on under the cover. Maybe the instant rice pudding first turns into macaroni cheese in the darkness when nobody's looking and only then turns back into rice pudding. We think it's natural to get rice pudding after we put rice pudding mix in the microwave and the bell rings, but to me that's just a presumption. I would be kind of relieved if, every once in a while, after you put rice pudding mix in the microwave and it rang and you opened the top, you got macaroni cheese. ...


Haruki Murakami, The wind-up bird chronicle

Daniel en Marisa

Elke keer als hij de trap op loopt hoort hij het kraken van de treden. Ik ben niet gelukkig, denkt hij dan. Als ik gelukkig was zou ik twee treden tegelijk nemen en denken aan wat ik boven allemaal te doen had en het gekraak niet eens bewust horen. En toch..zou het kunnen zijn dat als hij op een dag het vertrouwde gekraak niet meer zou horen hij het zelfs zou missen? De "Million Dollar Question", want boven wacht Marisa op hem, zoals altijd, en alhoewel hij het fijn vindt dat ze op hem wacht en zin heeft om haar te zien, vindt hij eigenlijk dat ze ergens anders zou moeten zijn. In dat geval zou hij binnenkomen, zijn nette pak uittrekken en op de grond laten vallen. Een spoor van kleren. Broek, stap, overhemd, stap, gilet, stap, kast. In korte broek zou hij naar de koelkast lopen, een pak sap pakken en zonder glas eruit drinken en daarna hard boeren. Vervolgens zou hij de tv aan doen en languit op de bank gaan liggen. Een paar uur later zou ze dan thuis komen met frisse rode wangen van de avondkou en hem vertellen wat ze allemaal had gedaan. Dan zou hij misschien wel zijn best doen om rechtop te zitten en zou hij terwijl ze praat zelfs zijn kleren netjes over een stoel hangen.

Maar ze is altijd daar. Hij gooit lege blikjes op de grond, hij boert, hij vloekt, kijkt haar uitdagend aan maar ze zegt niks. Ze is gewoon blij hem te zien en ze lacht. Of ze hem toelacht of uitlacht is niet altijd duidelijk maar ze laat hem begaan. Wat hij ook doet. Het is toch zijn huis? Ze zit altijd zo op haar gemak in kleermakerszit op zijn bank, dat viel hem de eerste keer al op. De eerste keer dat ze in haar nette werkkleding zijn zwijnenstal binnenschreed was het alsof ze nooit iets anders gedaan had. Hij verbaasde zich erover en doet dat nog want hoe kan iemand meteen ergens zo op haar gemak zijn terwijl hij daar zelf tijden over doet, als hij zich al ooit ergens op zijn gemak voelt? En dan haar toewijding. Hij heeft het niet verdiend. Het ergert hem. Hij hoeft niks uit te leggen over wat hij denkt want ze begrijpt hem altijd. Twee woorden zijn genoeg, wat dat betreft komt ze dichtbij de vrouw waarvan hij altijd gedroomd heeft. In zijn dromen echter is niet alleen Marisa zoals Marisa is, maar is ook hijzelf een ander persoon. De persoon die hij zou willen zijn. Die persoon is een schim want hij weet niet hoe hij zou willen zijn, hij weet niet hoe hij zou moeten zijn dus hoe zou hij kunnen weten wat te doen om 'er' te komen als er van de 'er' in zijn hoofd geen definitie is. Ook haar begrip is onverdraaglijk. Werd ze maar een keer kwaad, schold ze hem maar eens uit. Haar hele houding verraadt toch so wie so dat ze het zoveel beter weet en dat ze zo goed is opgevoed?

Hij steekt de sleutel in het sleutelgat. Hij weet al waar ze zit of staat. Ze zit of op de bank, in kleermakerszit, met de afstandbediening in haar hand en haar hoofd tegen een kussen geleund, of ze staat in de keuken en glimlacht naar hem als hij binnen komt. De keuken heeft de onovertrefbare geur van ui, knoflook, gember en pepertjes in olijfolie. Haar glimlach is mooi en oprecht. Had hij hem maar verdiend, dan had hij er echt van kunnen genieten.

Marisa steekt nu een sigaret op en kijkt naar de tekst op haar beeldscherm. Moet dit een verhaal over Daniel worden en over de tijd die ze samen hebben doorgebracht meer dan twee jaar geleden? Over hoe hij of zij het anders had kunnen doen? Over wat het had kunnen zijn? Ze kijkt naar buiten. Het heeft geen zin. Zelfs het uitzicht vanuit het raam van haar eigen appartement, waar ze samen nooit waren, roept beelden op van hun samen. Twee houten stoelen voor een open raam. Hij had de buis van haar stofzuiger tussen het schuifraam en de vensterbank gestoken zodat ze zoveel mogelijk koelte zouden krijgen op die hete zomeravond. Een grote joint en onsamenhangende gesprekken. Waar doet dit alles haar toch aan denken? Wanneer is haar leven voorgoed veranderd? Het was niet toen ze hem ontmoette maar toen ze hem weer ontmoette. Het liefdesleven van Marisa kent cycli. Ze ziet het nu heel duidelijk voor zich. Toen ze 16 was, toen ze 24 was en toen ze 32 was. Het magische nummer is 8. Acht jaar verschil tussen momenten waarop de donkere kant van drie mannen haar absorbeerde. Elke keer besefte ze weer hoe heerlijk en hoe afgrijselijk liefdeslijden kan zijn...
Nu is ze 36. Ouder en wijzer. Het is genoeg geweest.

Daniel vindt het moeilijk om te zeggen dat hij verder wil zonder haar. Ze begrijpt het niet en ze begrijpt het wel. Hij is nu weer alleen met het vertrouwde gekraak van de traptreden. Met het vertrouwde ongelukkig zijn. Met het vertrouwde zoeken naar geluk. Met het vertrouwde weten dat geluk en hij niet op dezelfde pagina thuis horen.

En Marisa? Zij loopt echt rond op deze planeet en haar hart, vol kleine lege plekjes als lege coupés in een trein, als lege glazen naast een volle fles wijn, is weer heel en klaar om opgevuld te worden.

On(t)roerend Goed!

Laatst zat ik met een vriendin op het Lunchterras van ‘Dolores’ in Amsterdam. Terwijl we op ons broodje zaten te wachten en van de zowaar zonnige dag genoten, viel ons oog op de aantrekkelijke man die naast ons zat. Zij en ik hoefden elkaar alleen maar aan te kijken om zonder woorden te concluderen dat het hier ging om een typisch geval van Man van Zeer Hoge Kwaliteit en natuurlijk bleek hij getrouwd te zijn met twee kinderen...

Amsterdam is vol singles, de percentages die we in de kranten voorgeschoteld krijgen liegen er niet om. Echter, zo ervaren wij en ik vermoed dat wij daar niet alleen in staan, Mannen van Zeer Hoge Kwaliteit zijn moeilijk te vinden. Voor de mensen die een gelukkige relatie hebben: Daar komt dus het geknarsetand van jullie vriendinnen of dochters vandaan wanneer je hen na de zoveelste mislukte relatie wijst op het feit dat er "meer vissen in de zee zwemmen"!

Terwijl we aan het praten waren kwamen we er al brainstormend op om het fenomeen "Vind een Goede Man" eens te vergelijken met "Vind een leuk appartement" en reken maar dat er overeenkomsten zijn tussen de beide vraagstukken die menig leven van een single vrouw in Amsterdam beheersen! Laten we ze voor de aardigheid eens naast elkaar zetten:

Anti-kraakpanden
Een anti-kraakpand heeft zo zijn voordelen. Je krijgt de mogelijkheid om voor weinig geld op een prachtige locatie te wonen maar aan de andere kant weet je dat op een dag de eigenaar weer terug kan komen om het pand op te eisen. Is het je ooit overkomen dat je een relatie hebt met een man die jou eigenlijk alleen maar ziet als overgangspersoon? Misschien zit je nu wel in zo’n situatie maar weet je het eigenlijk niet. Hij zegt het niet maar weet dondersgoed dat jij de ware niet voor hem bent. Hij kan gewoon niet zo goed tegen alleen zijn. Van zo’n soort man mag je een tijdje genieten maar tegen de tijd dat je aan hem gehecht begint te raken is de kans groot dat hij wel de liefde van zijn leven tegenkomt – of dat hij je de deur wijst als je het woord samenwonen begint te noemen - en dan begint je single leven weer van voren af aan. Een van die Oprah psychologen heeft er zo’n leuk boekje over geschreven ("He’s just not that into you") dus bij twijfel zou je dat eens kunnen nalezen.

Onderhuur
Tja, onderhuur kan handig zijn. Er staan al meubels in zo’n huis, je hoeft niks aan onderhoud te doen... Maar echt je eigen huisje wordt het niet en door die vreemde meubels zal het altijd het huis van iemand anders blijven. In onze hoofdstad loopt een groot aantal mannen rond dat zich maar al te graag in onderhuur plaatst. Natuurlijk hebben we het hier over de vreemdgaande mannen, de zogenaamde "Players", je kent ze wel. Ze vertellen je dat ze een "afspraak" hebben met hun partner of ze vertellen helemaal niet dat ze een partner hebben. Zoals het bij onderhuur weinig zin heeft om meubeltjes te gaan kopen die in dat appartementje zo prachtig zouden staan terwijl je er toch weer uit zal moeten na een paar maanden, heeft het nog veel minder zin te investeren in zo’n "Player".

Te dure appartementen
Aiaiaiai, de moeilijke man! De tijd die je erin steekt, alle emotionele energie, al die slapeloze nachten en ellenlange discussies. Te duur, dus. Als je in een te duur huis woont kan je er verder niks extra’s bij doen. En zo’n leven willen we toch niet? We willen toch een beetje van het leven genieten? Daar zit je dan in je dure flat brood met pindakaas te eten en water te drinken met het uitzicht op een grijze Hollandse lucht terwijl je vrienden je sms-en vanaf een strand in Mexico. Als je in een te moeilijke relatie zit krijg je een beetje hetzelfde effect. Terwijl de hele wereld van het leven lijkt te genieten zit jij alleen maar je hoofd te breken over je relatie die, laten we wel wezen, waarschijnlijk toch geen toekomst heeft.

Koopwoningen
Als je single bent en niet gezegend bent met een superhoog inkomen zijn de woningen die in aanmerking komen schaars, als je tenminste naar Zeer Hoge Kwaliteit zoekt en in het centrum wil blijven wonen. Een veelgebruikte zoekmethode en een goede oplossing om bovenop de laatste aanbiedingen te zitten is het internet. Het is wel belangrijk om tijd vrij te maken om al die woningen te gaan bezichtigen en helaas lijken ze op de plaatjes altijd een stuk groter en beter onderhouden dan ze in werkelijkheid zijn. Bij de zoektocht via internet naar de ideale wederhelft is het een beetje hetzelfde verhaal. Hoeveel verhalen horen we niet over koppels die elkaar op het internet zijn tegengekomen en we weten allemaal dat het gebeurt.

Maar vaker gaat het zo: Op een zoveelste vrijgenomen regenachtige middag sta je voor het huis dat op internet zo mooi leek maar in het echt opeens naast een tankstation blijkt te staan. Zo zal het je ook gebeuren dat je op je kostbare vrijdagavond in een bar zit (of erger, in een restaurant) tegenover een kerel die in de verste verte niet lijkt op die van de internet foto. Of je hebt wekenlang met iemand gemaild die uiteindelijk voorstelt af te spreken in Madurodam, om 9 uur s'morgens. En zo kan ik er nog wel twintig noemen.

Komt er nog een conclusie?
"Ach meisje, je loopt de juiste man ooit wel tegen het lijf, op ieder potje past een dekseltje!"?!?

Nee hoor! Ons advies is: Geniet van het leven met je vrienden en vooral je vriendinnen en tel de voordelen die je hebt als je single bent want, echt, ze zijn er in overvloed en meestal herinneren vrouwen ze zich pas weer als ze weer in zo’n felbegeerde relatie zitten!

LB

Life

There is no mystery to happiness.
Unhappy men are all alike. Some wound they suffered long ago, some wish denied, some blow to pride, some kindling spark of love put out by scorn - or worse, indifference - cleaves to them, or they to it, and so they live each day within a shroud of yesterdays.
The happy man does not look back. He doesn't look ahead. He lives in the present.


But there's the rub. The present can never deliver one thing: meaning. The ways of happiness and meaning are not the same. To find happiness, a man need only live in the moment; he need only live for the moment. But if he wants meaning - the meaning of his dreams, his secrets, his life - a man must reinhabit his past, however dark, and live for the future, however uncertain. Thus nature dangles happiness and meaning before us all, insisting only that we choose between them.

The interpretation of a murder, Jed Rubenfeld



We are the sum of all the people that we ever met.
You change the tribe
and the tribe changes you

Fierce people



If after reading all the above you feel happy and complete and a bit sad at the same time, you have proven that nature doesn't force us to choose between happiness and meaning. In fact, I myself can experience something in the present that reminds me of the past and makes me laugh because of it, or gives more meaning to the experience because of it.
Happiness is not always necessarily the feeling you could jump with joy. It can be a more subtle feeling of cherishing what once was there, or rejoycing that something is not there anymore.

However, the concept of time is something that was forgotten here. The concept of time makes what I suggest almost impossible. Almost no one can handle the knowledge of the speed of time, the time waisted, the time that can never be regained...

(LB)

Een Schitterend Gebrek

"Te veel jaren heb ik liefde verward met verlangen. Van jongs af aan zag ik mensen hunkeren. Sommigen gingen op jacht om liefde te veroveren. Anderen wachtten thuis af, ongedurig, tot iemand het hun aan kwam bieden. Er werd over gesproken als iets wat je moest hebben. Had je het nog niet, dan moest je het absoluut zien te krijgen. Liefst zo snel mogelijk. Had je er al van gehad maar was je het weer kwijt geraakt, dan diende het met dezelfde haast vervangen te worden, desnoods door de schat te stelen waarmee een ander aan de haal was gegaan. Het verwerven van liefde werd door iedereen hoger gesteld dan het vergaren van roem of fortuin. Zelfs het hebben van een stuk brood was minder belangrijk, want wie liefde bezit, werd er gezegd, maalt niet om honger. Alle ontberingen wil een verliefde wel doorstaan om de buit binnen te halen waarop hij zijn zinnen had gezet. En niemand werd hoger aangeslagen dan hij die ereid was zijn leven te geven om andermans liefde te winnen.

Tegelijk zag ik dat de meeste mensen zonder zaten. Zij werden beklaagd en beklaagden zichzelf omdat niemand hun liefde wilde geven. Ik heb er gekend die liefde wilden van een bepaald persoon, ook als die weigerde het te geven. Ondertussen sloegen ze het af wanneer ze die van een ander die zij niet begeerden, wel kregen aangeboden. Uiteindelijk, wanneer zij van ellende hun oorspronkelijke verlangen opgaven om dan in 's hemelsnaam maar te pakken wat er nog voorhanden was, bleek het veelal te laat en bleven ze met lege armen over. Degenen die niet op een bepaalde liefde aasden, oogden daarom niet minder ongelukkig. Zij wachtten braaf af tot op een dag de juiste langs zou komen om hun liefde te schenken. Als het zover was en hun geluk naderde, trokken ze de deur open en renden het tegemoet. Zij stelden zich op aan de kant van de weg met uitgestrekte armen en hielden beide handen op om dat waarop zij zo lang hadden gewacht eindelijk te ontvangen. Vol onbegrip bleven zij achter wanneer hun uitverkorene, afgescrikt door zoveel gretigheid, rechtsomkeert maakte. Ten slotte raakten ze, wanneer na jaren nog niemand hun had aangeboden wat ze zo graag wilden hebben, in de put, en verloren ook de laatste liefde nog, die zij voor zichzelf voelden."


Artur Japin, Een schitterend gebrek



Nu ik net 36 ben geworden heb ik me voorgenomen om meer van het leven te gaan genieten, dat wil zeggen, van de momenten, de plaatjes, de geuren, de muziek en vooral de mensen daarin. Het leven is het enige dat voor altijd bij ons zal blijven. Als het leven weg is zal de rest er ook niet meer zijn en dat gaat hoe dan ook ooit gebeuren. Aangezien ik heb gemerkt dat je soms op je eigen hart noch op het hart van anderen kan bouwen als het gaat om 'De Liefde', zal ik het leven zorgeloos proberen te beminnen en als er nog een grote liefde op mijn pad komt, fijn. Maar ook dan zal hij nooit (meer) mijn Reden van Leven kunnen worden maar 'slechts' een, zeer belangrijk, element in mijn leven. Als dat niet zo is heb ik nog altijd mezelf, het leven en alles waarmee ik dat vul. Met andere woorden: Ik ben de hoofdrolspeelster in de film van mijn leven en ik maak de soundtrack.
Lied voor Lied.

LB

You kill it before it kills you

"But she didn't believe in destiny. She refused to believe. Even if the game was rigged and the house always won, you could still go on playing, even as you lost"


"He had loved her. But it hadn't helped. He had loved her, but he hated himself more. Such suffering, so much pain. And he thought it made him hateful, as if suffering were shameful, disgusting. As if pain were a crime. Why didn't he tell her? She could have helped him if only he'd let her. She could have done something. But it wasn't that what he wanted. How hard he'd pushed her away. And then said, don't leave me, please God. You're all I have. He'd loved her, he had. And he knew she loved him, he knew it! But it wasn't enough. She couldn't have imagined such a thing was possible. Love wasn't enough. Love, it seemed, wasn't as big as she'd thought. There were bigger things. She felt her heart being crushed, it was going to pop like a grape. But she closed the door and sat back down at the table. The black book hadn't finished unfolding its black tale"


"Why does each man kill the thing he loves? she'd asked him. They lay on their picknick tables, shaded with eucalyptuses, guarded by giant agaves twelve feet across, fleshy and blue-gray and edged with thorns. Prehistoric. Her soft dress floating around her thighs as he drew her. I don't get it, why would you kill the thing you loved? The softness of his voice. Even now, under the deodars in the Court of Freedom, her feet in the grass over his silent body, she could hear his voice, clear but soft, you had to stop whatever you were doing, and lean close to hear it. And he had replied so quietly it took a few seconds for it to register.
"You kill it before it kills you"

Paint it Black, Janet Fitch

If you'll stay in my past

I understand,
You need to switch the roles around.
And despise me for the fact that we didn't last.
And I will be your punching bag,
If you'll stay in my past.
I understand,
To want to have a mature dialogue
Is too much to ask.
And I will be your one regret,
If you'll stay in my past.

I understand
You delude yourself and sleep with a different girl
Each night in order to recover fast
And I will let you cheapen sex
If you’ll stay in my past
I understand
That we can never speak again
And your resentment towards me will last
I will let you forget me
If you’ll stay in my past


I understand
That you will one day love again
And that it’s selfish of me to want to ask
If you can only live of the memory of me
So please stay in my past

Maria Mena


...Wish I could ever be that strong! Eh..actually, no, that's not me. Whoever has been that important in my life I just can not lose........